بازبینی نقش نور روز در کیفیت طراحی معماری فضا برای سالمندان با نگاهی بر ساختار آرایه های نوری در معماری کهن ایران

امروزه با توجه به پیشرفت علوم، افزایش امید به زندگی و تغییرات بوجود آمده در ساختار خانواده ها رشد جمعیت سالمند رو به افزایش است. در این شرایط لزوم توجه به کیفیت زندگی در دوران سالمندی بسیار حائز اهمیت می باشد و طراحی معماری متناسب با ویژگی های جسمی و روحی سالمندان نقش بسزایی در سلامت جسم و روان آنها ایفا خواهد کرد. در این خصوص یکی از مولفه های طراحی بسیار تاثیرگذار بر فضای زیستی، نور طبیعی است که در این زمینه، معماری گذشته ایران بسیار متنوع بوده و متناسب شرایط، با خلاقیت طراحان از انواع عناصر نورگیری بهره برده است. هدف از این تحقیق شناخت پارامترهای مورد نیاز برای طراحی معماری مطلوب برای سالمندان با بهترین کیفیت بهره گیری از نور طبیعی است. بدین جهت در این پژوهش مطالب به صورت کتابخانه ای جمع آوری گشته و پس از بررسی، طبقه بندی و مطالعه به گونه ای توصیفی-تحلیلی سعی بر ارایه راهکارهای طراحی متناسب با هدف پژوهش صورت پذیرفته است. نتایج بدست آمده از این پژوهش حاکی از آن است که با توجه به معماری گذشته ایران و راهکارهای ابداعی در آن زمان، جهت بهترین بهره گیری از نور روز می توان با معاصر سازی آن تفکر طراحی، به خلق فضاهای مطلوب زندگی در معماری معاصر با در نظر گرفتن نیازهای روحی و جسمی سالمندان دست یافت.

کلیدواژه ها:

معماری و نور روز ، سالمندی و معماری ، سالمندی ، کیفیت فضایی