ارزیابی مولفه های اجتماع پذیری فضاهای عمومی (مطالعه موردی: خیابان جوانشیر شهر کرمانشاه)

بهبود فضاهای عمومی شهری یک استراتژی بسیار مهم برای آینده موفق شهرها و جوامع آنهاست، چرا که ارتقای کیفیت فضاهای عمومی از وظایف مهم توسعه اجتماعی شهر است. ظرفیت بالقوه مکانها جهت تسهیل تعاملات اجتماعی شهروندان اغلب به عنوان محرک رشد و توسعه جوامع شهری دستکم گرفته می شود و بنابراین از فضاهای عمومی استفاده ناکافی می شود. فرایند اجتماع پذیری، با برقراری تعامل انسان و محیط انسان ساخت و از طرفی برقراری ارتباطات اجتماعی بین استفاده کنندگان از فضا و قابلیت شرکت موثر در تعامل با یکدیگر، چه در زندگی خصوصی و چه اجتماعی و حرفه ای انسان ها، جامعه ای سرزنده تر را نوید می دهد. هدف از این مطالعه، ارزیابی مولفه های موثر بر اجتماع پذیری در فضاهای عمومی است و محدوده موردمطالعه خیابان جوانشیر کرمانشاه انتخاب شده است. پژوهش حاضر از نوع کاربردی بوده که به روش توصیفی – تحلیلی و در دو بخش اسنادی و میدانی اطلاعات جمع آوری گردیده است، بدین صورت که جهت پاسخگویی به هدف بیان شده ابتدا ضمن مطالعه چارچوب نظری تحقیق، معیارهایی جهت سنجش اجتماع پذیری فضاها در یک مدل مفهومی شامل دو بعد کالبدی و فعالیتی محیط انسان ساخت، تدوین شده است. ابزار اصلی گردآوری داده ها پرسشنامه است. جامعه موردمطالعه افراد حاضر در خیابان جوانشیر بوده که حجم نمونه گیری به تعداد ۲۵۰ نفر به صورت تصادفی انتخاب شده است که از این تعداد ۲۰۹ پرسشنامه سالم مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. داده ها با نرم افزار SPSS و به روش های آماری شامل میانگین داده ها، آزمون T تک نمونه ای و آزمون فریدمن مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل نشان می دهد که ارتقای اجتماع پذیری فضاهای عمومی خیابان جوانشیر در دو بعد کالبدی و فعالیتی در ۲۶ زیرمعیار کیفی قابل دستیابی است. در این مطالعه اختلاط کاربری با باالتری ن میانگین رتبه دارای بیشترین تاثیر بر اجتماع پذیری نمونه مورد مطالعه است. با بهره گیری از این شاخص و اولویت های دیگر می توان تعاملات اجتماعی، اجتماع پذیری و پایداری اجتماعی جامعه را پررنگتر نمود.

کلیدواژه ها:

اجتماعپذیری ، فضاهای عمومی ، تعاملات اجتماعی ، فضاهای شهری