بتن پذیرنده زیستی، رویکردی نوین برای ایجاد سطوح ساختمانی سبز

امروزه معماران و مهندسان در تالش هستند تا با بهره گیری از سبزینگی و سطوح سبز در ساختمان ها، از تاثیرات منفی صنعت ساخت بر محیط زیست بکاهند. در این میان، بافت معماری شامل پوشش های بام و نمای ساختمان ها، به عنوان فرصتی مناسب برای نمایان ساختن ابتکارات مبتنی بر افزایش سبزینگی در بستر شهر مورد توجه قرار گرفته است. از این رو، یکی از رویکردهای بیولوژیکی هوشمندتر در راستای دستیابی به سبزینگی عمودی در مقایسه با سیستم های سبز موجود، بهره گیری از ایده پوست درختان، و متعاقبا استفاده از سطح نمای بیرونی یک سازه به عنوان بستری برای رشد و تکثیر طبیعی میکروارگانیسم ها می باشد. به این منظور، بتن پذیرنده زیستی می تواند با ایجاد گونه ای جدید از سطوح سبز، امکان رشد بدون واسطه میکروارگانیسم هایی همچون خزه ها را بر روی سطوح نمای بتنی ساختمان ها فراهم نموده و منجر به دستیابی به جداره های سبز، بدون نیاز به هیچگونه سیستم سازه ای و فنی تکمیلی گردد. بدین صورت، هزینه های اولیه مرتبط با ایجاد زیرساخت های سازه ای و تمهیدات تعمیر و نگهداری، همچنین تعبیه سیستم های آب رسانی پیچیده برای توسعه سطوح سبز در بستر نمای ساختمان ها، به صورت قابل توجهی کاهش می یابد. این پژوهش ضمن تاکید بر ماهیت بین رشته ای حساسیت زیستی مواد، با بررسی مجموعه گسترده ای از ادبیات مرتبط با مفهوم زیست پذیری بتن و فرآیندهای بیوکلونیزاسیون، می کوشد تا راهکارهای دستیابی به سطوح بتنی پذیرنده زیستی را تشریح نموده و منبع اطلاعاتی جامعی در جهت ایجاد سطوح بتنی پذیرنده زیستی ارائه نماید. نتایج مشخص می نماید افزایش کیفیت زیست پذیری سطوح بتنی از طریق افزایش میزان تخلخل و جذب آب، همچنین کاهش میزان PH سطح، بدون تضعیف و کاهش مقاومت مکانیکی ساختار بتن، همچنین ظاهر تصادفی و ماهیت نامنظم الگوهای رشد کریپتوگام ها و گیاهان کوچک، از اصلی ترین چالش های به کارگیری نمای های پذیرنده زیستی در جهت دستیابی به سطوح سبز در ساختارهای معماری معاصر می باشند.

کلیدواژه ها:

پذیرش زیستی ، بتن پذیرنده زیستی ، بیوکلونیزاسیون ، نماهای سبز ، خزه