بررسی مبانی فرهنگ در معماری بومی مازندران و ارتباط آن با ایجاد حس تعلق به مکان

مکان پدیده ای است که انسان در طول زندگی خود به آن معنا بخشیده و به آن وابسته می شود. حس به مکان ارتباط و تعلق انسان به محیط پیرامون خود است که در طول زمان شکل می گیرد. معماری بومی به عنوان یکی از مهمترین عوامل موثر بر شکل گیری هویت فرهنگی و اجتماعی یک منطقه محسوب می شود. با توجه به تحولات و تغییرات قرن حاضر که ریشه در گذشته خود ندارد، در تعامل با فرهنگ بومی و نحوه رویارویی با آن دچار چالش شده است. علیرغم معماری گذشته که بخشی از آن فرهنگ در آن نهفته و فرم معماری نمودی از انتقال پیام فرهنگی بوده است. هدف از پژوهش حاضر، شناخت مولفه های فرهنگی معماری بومی مازندران و تاثیرگذاری آن در ایجاد حس تعلق به مکان است. پس از مرور ادبیات به لایه های فرهنگی موثر بر معماری مازندران پرداخته شده و پس از آن به بررسی ارتباط با ایجاد حس تعلق به مکان به صورت توصیفی-تحلیلی می باشد. از منابع کتابخانه ای و اطلاعات میدانی به منظور جمع آوری اطلاعات بهره گرفته شده است. نتایج نشان می دهد که عواملی چون: هماهنگی مبتنی بر تفاوت ها، مشخص مبتنی بر آزادی مشروط از قراردادهای اجتماعی، رسوم و سابقه های فرهنگی محیطی، راه احترام متقابل، برخورداری از رفتارهای محیطی، آزادی مشروط از قراردادهای اجتماعی، رسوم و سابقه های فرهنگی محیطی ولی پس از مفهوم حس تعلق به مکان در معماری بومی مازندران به مواردی از قبیل: نگارگری سقف شبدر، کالبدی فضایی در خصوص ریشه ها و نمودهای کالبدی فضایی، محدودیت در نظر گرفتن زیرزمین، برخوردار بودن بناها و قرارگیری واحد و با توجه کاربری، ساختمان (عرض کم)، نحوه کاربردی بودن ساختمان با تعبیه کاربردی و محدودیت در ارتقای حس تعلق به مکان فضاهای امروزی موثر واقع گردید.

کلیدواژه ها:

فرهنگ ، فرهنگ بومی ، معماری بومی ، حس تعلق ، مازندران