بررسی تاثیر زمینه گرایی در معماری بر بازآفرینی بافت های فرسوده شهری (نمونه موردی: محله نقیبکال بابل)

معماری زمینه گرا که بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد، با درک پیام بستر خود شکل می گیرد و در واقع پیامی را که بستر معماری به آن انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند. در نتیجه ساختمان جزء کوچکی از طبیعت پیرامون خواهد بود. در این نوع معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی، کالبدی و اقلیمی، شرایط خاص آن سایت و ساختمان، طراحی و اجرا می گردد. سوال اینجاست که زمینه گرایی چه تاثیری در فضاهای شهری و اجتماعی دارد؟ زمینه گرایی در بازآفرینی شهری با بهبود فضای شهری موجب تشویق ساکنان به مشارکت و پایداری اجتماعی می شود. طراحی این محورها مطابق با بستر و زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و کالبدی آن از اهداف طراحی شهری زمینه گرا است که می توان با روش هایی برای ایجاد ارتباط بصری سازگارتر و همگون تر میان ساختمان ها از آن بهره جست. این متن در نظر دارد با استفاده از روش کتابخانه ای به بررسی تاثیر زمینه گرایی بر بازآفرینی بافت فرسوده شهری در محله بپردازد. نتایج نشان می دهد که در صورت استفاده و به کارگیری صحیح از ابعاد زمینه گرایی مانند کالبدی، تاریخی، اجتماعی-فرهنگی و مولفه های زمینه گرایی مانند انسان مداری، رابطه انسان با محیط، می توان به سوی محله ای جدید گام برداشت.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، بافت فرسوده شهری ، بازآفرینی ، حفظ هویت محله