امکان سنجی ادغام پرورشگاه و خانه سالمندان با رویکرد افزایش تعاملات اجتماعی

کودکان بی سرپرست از نعمتی چون داشتن خانواده که یکی از مهم ترین ارکان زندگی است، بی بهره اند. در عین حال سالمندان علاوه بر دور ماندن از تعاملات اجتماعی به خصوص از نسل جوانتر، با خطر تنهایی، انزوا و افسردگی روبه رو هستند. در نظر گرفتن مکان مشترکی برای آنان می تواند مکمل نیازهای اجتماعی این دو نسل بوده و آنان می توانند به منابع حمایتی بزرگی برای یکدیگر تبدیل شوند. کودکان با زندگی در کنار افراد سالمند می توانند از محبت، توجه و تجربه های آنها بهره ببرند. از طرفی تعاملات اجتماعی احساس تنهایی را در سالمندان کمرنگ کرده، زوال عقل را به تاخیر می اندازد و خطر بیماری، فشارخون و مرگ را در سالمندان کاهش می دهد. هدف این مقاله ارائه پیشنهادی مبنی بر ترکیب خانه سالمندان و پرورشگاه در جهت تعاملات بین نسلی و رفع برخی از نیازهای هر دو نسل است. روش تحقیق در این مقاله توصیفی-تحلیلی می باشد و گردآوری اطلاعات از طریق منابع کتابخانه ای انجام گردیده است. اگرچه ادغام پرورشگاه و خانه سالمندان فواید زیادی دارد اما نمی توان از تفاوت ها و نیازهای خاص هر دو نسل نیز غافل شد. بنابراین بهتر است در طراحی این مجموعه به استقلال دو کاربری در عین داشتن فضاهای مشترک توجه گردد. در پایان، این مقاله به بررسی فرصت ها، تهدیدها، نقاط ضعف و قوت ادغام پرورشگاه با خانه سالمندان می پردازد.

کلیدواژه ها:

پرورشگاه ، خانه سالمندان ، کودک ، تعاملات اجتماعی ، معماری