جایگاه سازه در ساختار زیباشناسانه معماری سنتی و معاصر

سابقه معماری با عناصر سازه ای در ایران شاید به دوران ساسانی با ابداع طاق ها و تویزه ها بر می گردد. در دوره سلجوقی و تیموری نیز با چیدمان خاص آجری به اوج خود رسید. بازتاب عناصر سازه ای و مفاهیم روش های جدید ساخت و مصالح در عرصه اجتماع و ساخت فرهنگی جوامع در دوره معاصر همواره مورد توجه بوده است. این مقوله چه به لحاظ نظری و چه به صورت عینی و کاربردی همواره از مباحث مهم در کنش متقابل بوم سنت و مدرنیته شده است. بازتاب جایگاه اصالت و زیباشناسی در معماری معاصر بیان کننده این است که از سازه در دوره های مختلف معماری برای مفهوم دهی و شکل دهی به فضای معماری استفاده می شود و فن آوری و نوآوری سازه و مصالح در معماری معاصر بر جایگاه زیباشناسی سازه موثر است. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی جایگاه سازه در ساختار زیباشناسانه معماری سنتی و معاصر می باشد. پژوهش حاضر از نوع کیفی و به صورت توصیفی است. روش و ابزار مورد استفاده، به صورت کتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارک مکتوب بود. یکی از پنج اصل معماری ایران، نیارش (دانش ایستایی و فن ساختمان) است. معماران گذشته به نیارش ساختمان بسیار توجه می کردند و آن را از زیبایی جدا نمی دانستند. به عبارت دیگر از گذشته های دور در معماری ایران به سازه به عنوان یکی از اصول مهم معماری توجه بسیار می شده است.

کلیدواژه ها:

سازه ، زیبای شناسی ، معماری معاصر ، معماری سنتی