تعامل فرم معماری و سازه معاصر با الهام از معماری دوره سلجوقی

در حوزه دانش سازه و معماری آنچه که محور اصلی این تحقیق را شکل می دهد، اشکال، فرم ها، مفاهیم و راهکارهایی هستند که کاربرد آن ها در معماری می تواند تعامل میان معماری و سازه را به همراه داشته باشد. در حقیقت تعامل میان سازه و معماری در همساز شدن طرح معماری و ساختار بنا و پیدایش هم زمان آنها بهگونهای اتفاق میافتد که امکان تفکیک میان سازه و فرم به راحتی وجود نداشته باشد. سوال اصلی پژوهش بر همین مبنا است، که آیا کاربرد ویژگیهای دانش تعامل سازه با معماری سلجوقیان در معماری معاصر امکانپذیر هست؟ پژوهش حاضر از نوع کیفی و به صورت تحلیلی-توصیفی است. روش و ابزار مورد استفاده، به صورت کتابخانهای و بررسی اسناد و مدارک مکتوب بود. قدم اول در فرآیند انجام تحقیق تبیین پارامترهای کیفی و معیارهای ارزیابی بناها در تعامل میان معماری و سازه است. که با گروه بندی بناها از جهت نوع ارتباط میان معماری و سازه، تحلیل مشخصات و ویژگی های آن ها و تعاریف مشخص از تعامل میان معماری و سازه صورت گرفت. سپس بر اساس پارامترها و معیارهای تبیین شده، ویژگی های معماری گذشته که نقش موثری در این تعامل دارند معرفی و تشریح گشت. در ادامه کاربرد این ویژگی ها در نمونه هایی از معماری امروز ایران مورد بررسی قرار گرفت. در بخش نهایی با بررسی نقاط قوت و ضعف در به کارگیری ویژگی های معماری گذشته در تجارب معماری امروز ایران به ارائه تدابیر و راهکارهایی پرداخته شد.

کلیدواژه ها:

تعامل ، فرم معماری ، سازه ، معماری معاصر ، سلجوقی