سطح روند و الگوی ازدواج خویشاوندی در ایران

ازدواج خویشاوندی به عنوان الگوی ازدواج مطلوب در ایران به شمار می آید. مطالعات انجام گرفته، ازدواج خویشاوندی را به عنوان الگوی سنتی ازدواج در نظر می گیرند و از احتمال بیشتر رواج آن در میان افراد برخوردار از ویژگی ها و زمینه خانوادگی سنتی حکایت می کنند. هدف از این مقاله، بررسی سطح، روند و نیز عوامل اجتماعی، فرهنگی و جمعیت شناختی مرتبط با ازدواج خویشاوندی در ایران است. به منظور دستیابی به اهداف تحقیق، علاوه بر مطالعه اسنادی، از داده های «طرح آمارگیری از خصوصیات اجتماعی - اقتصادی خانوار، ۱۳۸۰» استفاده شده است. یافته های این پژوهش بیانگر آن است که ازدواج خویشاوندی، علی رغم تاثیرپذیری ایران از فرایندهای مدرنیزاسیون، شهرنشینی و صنعتی شدن در دهه های گذشته، از ثبات و تداومی نسبی برخوردار بوده است. نتایج برخورداری همسران خویشاوند از ویژگی های سنتی را مورد تایید قرار داده و بیانگر سطوح و الگوهای متفاوت ازدواج خویشاوندی در میان قومیت های گوناگون است. انجام مطالعات جامع با استفاده از روش های کیفی برای ارایه درک عمیق تری از جنبه های اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی ازدواج خویشاوندی در ایران مورد نیاز است.

کلیدواژه ها:

خانواده ، ازدواج خویشاوندی ، قومیت ، مدرن ، سنتی