نگاهی کلان به مهاجرت و توزیع جمعیت در ایران از سال ۱۳۵۵ تا ۱۳۷۵

در این مقاله تلاش ما برآن است تا با توجه به نظریه ای که نگارنده در سال ۱۳۶۵ در مورد پدیدهء مهاجرت طرح کرده است،به بررسی این مهم در دو دههء ۱۳۵۵ تا ۱۳۶۵ و ۱۳۶۵ تا ۱۳۷۵ کشور بپردازیم.برای به کارگیری این نظریه،در این تحقیق،تمرکزگرایی در روابط اجتماعی،برآیند عوامل داخلی و جنگ،ناامنی مرزها و تحمیلات اقتصادی خارجی را به عنوان برآیند نیروهای خارجی در دورهء مورد تحقیق در نظر گرفته ایم.کار تحلیل را با دو روش کیفی و کمی پی گرفتیم.نتایج به دست آمده از به کارگیری هر دو روش یکدیگر را تایید کردند. براساس نظریهء تحقیق تمرکزگرایی در روابط اجتماعی از طریق تکنولوژی ملهم از آن روابط، موجب توزیع متمرکز امکانات در مرکزیت این روابط شده است و جمعیت برای دستیابی به این امکانات به سوی قطب های مذکور روانه می شود.ناامنی های مرزی و فشار اقتصادی از خارج در نقاط خاصی براین جریان اثر گذاشته است.آمار و ارقام به کار گرفته شده مربوط به دهه های ۱۳۵۵ تا ۱۳۶۵ و ۱۳۶۵ تا ۱۳۷۵ نشان داد که حرکت های جمعیتی در ایران با توجه به ملاحظاتی چند،از قاعدهء فوق پیروی می کند.

کلیدواژه ها:

مهاجرت ، تمرکزگرایی ، روابط اجتماعی ، مهاجر فرستی ، مهاجرپذیری ، سازمان ها شغلی