نگاهی به روش ساخت گرایی در آموزش ریاضی

پژوهش ها نشان داده است که درگیر شدن فعالا نه در یادگیری، به یادسپاری بهتر، فهم بهتر و کاربرد فعالانه دانش منجر می شود. یک بعد اجتماعی یادگیری، که معمولا یادگیری مشارکتی یا یادگیری از طریق همیاری نامیده می شود، اغلب و نه همیشه، یادگیری را بسط و توسعه می دهد. گاهی درگیر کردن دانش آموز در فرآیند اکتشاف یا کشف دوباره، به او شور و شوق فراوانی می بخشد و فهم عمیق تری به ارمغان می آورد. این استدلال ها، به صراحت روش های تدریس ساختارگرایانه را توصیه می کنند. اما دشواری ها و مشکلاتی نیز در این میان وجود دارد. بخصوص صرف وقت زیاد .البته دلبستگان به ساختار گرایی می گویند که این صرف وقت به نتیجه کار می ارزد؛ اما بسیاری از معلمان ا حساس می کنند تحت فشار زمان هستند و نتیجه گیری می کنند که به یک حد وسط نیاز دارند. هدف از تحقیق حاضر شناسایی روش ساخت گرایی در آموزش و اهمیت آن می باشد. نتایج تحقیق گویای آن است که ساخت گرایی از نقطه نظر آموزش ریاضیات، روشی است که دانش آموزان خود، دانش ریاضیات خود را به طور فعالی بر پایه دانش پیشین می سازند، بنابراین دراین روش، دانش آموز نقش اساسی را ایفا می کند. دراختیارگذاشتن ابزارلازم، ایجاد شرایط مناسب وآموزش چگونه ساختن دانش لازمه این کاراست. ساخت و سازگرایی درآموزش ریاضیات نوین، بالاترین جایگاه را در میان دیگر نظریه های یادگیری و آموزش داراست. درفرآیند تدریس ساخت گرایی معلم و همه ی امکانات تسهیل کننده هستند و جزو خدمات آموزشی به حساب می آیند. جستجوی فعالانه فراگیرندگان از طریق فعالیت های گوناگون برای کشف راه حل ها، مفاهیم، اصول و قوانین، یکی از اهداف مهم در این روش است. داشتن روحیه ی کاوشگری برای ایجاد سوال، طراحی، اجرا، ابداع و به دست آوردن جواب، از ویژگی های ساخت گرایی است. هدف این نوشتار بررسی ساختار گرایی درحوزه آموزش ریاضی و ارایه نمونه تدریسی براساس ساخت گرایی برای معلمین است. ساخت گرایان توصیه می کنند که به جای تلاش برای مجسم کردن ساختی از یک واقعیت بیرونی برای یاد گیرند و باید به آنها کمک کرد تا خود به تجسم معناداری از دنیای بیرونی دست یابند.

کلیدواژه ها:

ساخت گرایی ، آموزش ریاضی ، یادگیری مشارکتی