بررسی رویکردهای نوین در جهت تقویت خودتنظیمی دانش آموزان در فرآیند یادگیری و تاثیر آن بر پیشرفت تحصیلی

تحقیق حاضر به بررسی رویکردهای نوین در جهت تقویت خودتنظیمی دانش آموزان در فرآیند یادگیری و تاثیر آن بر پیشرفت تحصیلی می پردازد. خودتنظیمی به معنای توانایی دانش آموزان در مدیریت و هدایت فرآیندهای یادگیری خود است که شامل برنامه ریزی، تنظیم اهداف، کنترل انگیزه، نظارت بر پیشرفت و ارزیابی نتایج می باشد. در دنیای امروز که فناوری و رویکردهای آموزشی نوین در حال تحول هستند، تقویت خودتنظیمی به یکی از مهارت های کلیدی برای موفقیت تحصیلی تبدیل شده است. مقاله حاضر، با استفاده از مدل های مختلف خودتنظیمی و بررسی پژوهش های مرتبط، به تحلیل تاثیر رویکردهای نوین مانند یادگیری خودهدایت شده، یادگیری مبتنی بر پروژه، استفاده از فناوری های دیجیتال و برنامه های اجتماعی-عاطفی در تقویت خودتنظیمی پرداخته است. همچنین، نتایج تحقیق نشان می دهد که این رویکردها باعث افزایش انگیزه درونی، بهبود عملکرد تحصیلی و ایجاد یادگیری پایدار در دانش آموزان می شود. در نهایت، مقاله به بررسی چالش ها و موانع در پیاده سازی این رویکردها در محیط های آموزشی پرداخته و پیشنهاداتی برای ارتقای عملکرد آموزشی و توسعه خودتنظیمی در مدارس ارائه می دهد. این مقاله به معلمان و سیاست گذاران آموزشی توصیه می کند که با استفاده از روش های نوین و حمایت از خودتنظیمی در دانش آموزان، شرایط بهتری برای یادگیری موثر و پیشرفت تحصیلی فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

تقویت خودتنظیمی ، فرایند یادگیری ، دانش آموزان ، رویکردهای نوین ، پیشرفت تحصیلی