رابطه بین خودآگاهی هیجانی معلمان و توانایی آن ها در همدلی با دانش آموزان

خودآگاهی هیجانی یکی از ابعاد بنیادین هوش هیجانی است که نقش بسزایی در کیفیت روابط بین فردی، به ویژه در محیط های آموزشی، ایفا می کند. معلمان به عنوان کنشگران اصلی فرآیند یاددهی-یادگیری، برای ایجاد ارتباط موثر و حمایتگرانه با دانش آموزان، نیازمند درک عمیق و دقیق از احساسات خود و دیگران هستند. در این راستا، همدلی به عنوان توانایی درک و پاسخ مناسب به احساسات دیگران، اهمیت ویژه ای دارد. این مقاله به شیوه ی مروری، با هدف بررسی ارتباط میان خودآگاهی هیجانی معلمان و توانایی آن ها در همدلی با دانش آموزان تدوین شده است. در این مطالعه، ابتدا مفاهیم خودآگاهی هیجانی و همدلی از منظر نظریه های روانشناسی و آموزش و پرورش تبیین شده و سپس یافته های پژوهش های پیشین در این زمینه تحلیل گردیده است. مرور منابع نشان می دهد که معلمانی که از سطح بالاتری از خودآگاهی هیجانی برخوردارند، توانایی بیشتری در درک هیجانات و نیازهای عاطفی دانش آموزان از خود نشان می دهند و این امر به ایجاد محیط های یادگیری مثبت، افزایش انگیزه تحصیلی و بهبود عملکرد دانش آموزان منجر می شود. علاوه بر این، مشخص شد که خودآگاهی هیجانی معلمان نه تنها بر همدلی، بلکه بر مدیریت تعارضات کلاسی، حل مسائل هیجانی و حفظ سلامت روان معلم نیز اثرگذار است. با این وجود، مطالعات موجود به تفاوت های فردی، زمینه های فرهنگی و تاثیرات ساختاری در این رابطه کمتر توجه کرده اند که نیاز به پژوهش های بیشتر را برجسته می کند. در پایان، بر اهمیت گنجاندن آموزش مهارت های هیجانی در برنامه های تربیت معلم تاکید شده و پیشنهاداتی برای توسعه این حوزه ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: خودآگاهی هیجانی ، همدلی ، معلمان ، هوش هیجانی ، تعامل آموزشی ، سلامت هیجانی