مطالعه تطبیقی مبانی و شرایط صدور دستور موقت در حقوق ایران و مصر

دستور موقت یکی از ابزارهای قضائی است که به منظور جلوگیری از ضررهای فوری و غیرقابل جبران در دادرسی های مدنی به کار می رود. این ابزار، به ویژه در مواردی که رسیدگی به اصل دعوا زمان بر باشد، به دادگاه ها این امکان را می دهد تا تدابیر موقت برای حفظ حقوق خواهان اتخاذ کنند. در این مقاله، علاوه بر بررسی مبانی قانونی، فقهی و حقوق بشری دستور موقت در نظام حقوقی ایران، به مطالعه تطبیقی با حقوق مصر پرداخته می شود. این مقایسه نشان می دهد که علی رغم شباهت های زیادی در شرایط و اصول صدور دستور موقت در دو کشور، تفاوت هایی در رویه ها و جزئیات وجود دارد که می تواند بر کارآمدی آن تاثیرگذار باشد. مطالعه تطبیقی، نه تنها به درک بهتری از دستور موقت در هر یک از دو کشور کمک می کند، بلکه می تواند راهگشای اصلاحات حقوقی باشد که به تسریع فرآیند قضائی و تضمین عدالت کمک کند. همچنین، این تحقیق بر اهمیت دستور موقت در حل مسائل اضطراری تاکید دارد و آن را ابزاری حیاتی برای حفظ حقوق طرفین در شرایط اضطراری می داند.

کلیدواژه ها:

آیین دادرسی مدنی ، دادرسی فوری ، دستور موقت ، حقوق ایران ، حقوق مصر