چگونگی رویکرد مولانا به طبیعت (آب)

مولانا از شاعران پارسی گوی تواناست که در طول حیات پربارش آثار متعددی از خود بر جای گذاشته است. زیبایی مسحورکننده در مثنوی اش پس از قرن های متمادی همچنان جلادهنده قلبهاست. فارسی زبانان این شاهکار جهانی را همچون قرآن و نهج البلاغه می دانند. مثنوی از آثار برجسته ای است که به واسطه آن می توان حقیقت جامعه ایرانی را شناخت. مثنوی این گوهر گرانقدر مجموعه ای از تفسیر قرآن و حدیث و معلومات عمیق ادیان به ویژه عقاید صوفیان است. مولانا در میان عارفان گرایش زیادی به طبیعت دارد و استدلال هایش به فطرت و خلقت و طبیعت نزدیک تر است. او به سادگی سخن می گوید و اشاراتش را به نحوی بیان کرده که همگان آن را درک می کنند. طبیعت برای او به پیروی از تعالیم قرآن و دینی و نشان حق تعالی است. پس از مطالعه منابع معتبر به تحلیل اشعار مربوط به طبیعت در مولوی پرداخته شده است. یافته های پژوهشی به روش توصیفی و تحلیلی ارائه شده اند. نگارنده کوشیده است به بررسی شعر شاعر در حوزه طبیعت مخصوصا آب، تصویرگری، آشنایی زدایی، عرفان، دید مثبت به جهان، نوستالوژی و روانشناسی رنگ ها بپردازد.

کلیدواژه ها:

مولوی ، طبیعت ، کهن الگو.