تحلیل مسیر های حرکتی در مدارس سنتی با استفاده از تکنیک نحو فضا؛ نمونه موردی: مدرسه صدر خواجو اصفهان

آموزش، فرآیند تسهیل یادگیری است. برای انجام آموزش، فضای یادگیری چه در فضای داخلی و چه در فضای باز باید برای توانمندسازی دانشجویان برای رسیدن به آن هدف مناسب باشد. وجود مسیر مناسب حرکتی در فضاهای مختلف مدارس از جمله مهم ترین شاخص هایی است که توجه ویژه ای در طراحی گونه بنا به آن می شود و اهمیت این موضوع به قدری است که عملکرد فضاهای مدارس تا حد زیادی به این بخش وابسته است. دستیابی به راهکار های مسیر یابی بهینه در فضاهای مدارس، یکی از عواملی است که خوانایی فضا را افزایش می دهد. روش های مختلفی برای تحلیل و ارائه راهکار برای بهبود فضا های ارتباطی در مدارس وجود دارد. یکی از روش هایی که در چند دهه اخیر ابداع شده است، روش نحو فضا است. این توجه بیشتر به دلیل ملموس و عینی بودن این روش و قابل دسترس بودن منابع و نرم افزارهای آن می باشد. هدف از این پژوهش، تحلیل مسیر های حرکتی در مدارس سنتی ایران با کمک تکنیک نحو فضا می باشد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی است که ابتدا با استفاده از منابع کتابخانه ای و مقالات علمی به جمع آوری اطلاعات پرداخته شده است. به لحاظ عملکردی، کاربردی با هدف تحلیل راه های ارتباطی مدارس سنتی می باشد. شیوه تحقیق به صورت ترکیبی (کمی و کیفی) و از نظر نوع ترتیبی است. در نتیجه با اطمینان خاطر می توان گفت که در این مدرسه به خوبی به حرکت افراد در آن توجه شده است و وجود حیاط به عنوان عنصری جدایی ناپذیر در این مدرسه وجود دارد.

کلیدواژه ها:

مدارس سنتی ، مسیر های حرکتی ، نحو فضا.