بررسی تاثیر ریزساختار اولیه بر میزان سختی ریزساختارهای نهایی پرلیت کروی، دوفازی فریتی-مارتنزیتی و تمام مارتنزیتی در فولاد کم آلیاژ AISI ۴۱۴۰

در پژوهش حاضر، تاثیر دو نوع ریزساختار اولیه فریتی-پرلیتی و مارتنزیتی بر میزان سختی ریزساختار نهایی در فولاد کم آلیاژ AISI ۴۱۴۰ بررسی گردید. از روش آنیل میانچرخی و کوئنچ میانی و ریزساختار اولیه فریتی-پرلیتی در سه دمای ۷۲۰، ۸۰۰ و ۸۴۰ درجه C و زمان نگهداری ۶۰ و ۱۲۰ دقیقه استفاده شد. ریزساختار اولیه مارتنزیتی در مقایسه با ریزساختار اولیه فریتی-پرلیتی منجر به سختی بالاتری در ریزساختار نهایی گردید. پرلیت کروی و تمام مارتنزیتی در حالیکه در سختی کمال فلزی، ریزساختار دوفازی فریتی-مارتنزیتی (روش آنیل میانچرخی) نسبت به ریزساختار دو فازی داری سختی بالاتری نشان داد. در روش آنیل میانچرخی، مارتنزیت تشکیل شده در مجاورت فریت به صورت موضعی دارای درصد بالاتری از کربن و نتیجه سختی بالاتری می باشد. وجود مارتنزیت به دلیل افزایش سختی در محدوده فریت و لذا افزایش سختی کل ریزساختار موثر بوده و همچنین توزیع مناسب کربن در محدوده فریت و مارتنزیت موجب تغییر در خواص مکانیکی می گردد. در محدوده کربن کمتر، مارتنزیت تشکیل شده دارای استحکام کمتری بوده و در محدوده کربن بیشتر، مارتنزیت سبب افزایش سختی می گردد.

کلیدواژه ها:

فولاد AISI ۴۱۴۰ ، آنیل میانچرخی ، کوئنچ پلاکتی ، سختی ، ریزساختار دوفازی فریتی-مارتنزیتی ، پرلیت