تحلیل مقایسه ای ارزشیابی توصیفی و سنتی در عملکرد تحصیلی دانش آموزان

نظام های آموزشی همواره در تلاش بوده اند تا با بهره گیری از روشها و ابزارهای نوین، اثربخشی فرایند یاددهی-یادگیری را افزایش دهند. یکی از جنبه های مهم این فرایند، شیوه های ارزشیابی از دانش آموزان است که تاثیر قابل توجهی بر انگیزش تحصیلی، یادگیری عمیق و نگرش آنان نسبت به آموزش دارد. ارزشیابی، به عنوان ابزاری برای سنجش میزان تحقق اهداف آموزشی، نه تنها وسیله ای برای ارزیابی دانش آموزان بلکه عاملی تاثیرگذار بر رفتار، احساسات و نگرش آنها نسبت به یادگیری است. در سالهای اخیر، شیوه ارزشیابی توصیفی به عنوان جایگزینی برای روشهای سنتی مطرح شده است. این شیوه، به جای تمرکز بر نمره و مقیاسهای کمی، بر توصیف عملکرد دانشآموز و ارائه بازخوردهای دقیق و سازنده تاکید دارد. ارزشیابی توصیفی با بهرهگیری از بازخوردهای کیفی و توجه به جنبههای فردی و روانشناختی، انگیزههای درونی دانشآموزان را هدف قرار میدهد و تلاش میکند که یادگیری به فرایندی لذتبخش و معنادار تبدیل شود. در مقابل، روش ارزشیابی سنتی با اتکا بر آزمونهای استاندارد و نمره دهی، بیشتر به جنبه های سطحی یادگیری توجه دارد و ممکن است باعث کاهش انگیزه در برخی دانش آموزان شود. در این پژوهش، تلاش شده است تاثیر دو رویکرد ارزشیابی توصیفی و سنتی بر انگیزش تحصیلی دانشآموزان بررسی شود. انگیزش تحصیلی به عنوان یکی از مهمترین مولفه های موفقیت آموزشی، نقش اساسی در پیشرفت تحصیلی و افزایش بهره وری یادگیری دارد. در این راستا، مقایسه این دو روش میتواند به سیاستگذاران و مربیان در اتخاذ تصمیمات بهتر برای بهبود کیفیت آموزش کمک کند. این مطالعه از نوع تحلیلی-توصیفی بوده و ابزار اصلی جمع آوری دادهها مطالعات کتابخانه ای و بررسی پیشینه پژوهشی مرتبط است .

کلیدواژه ها:

ارزشیابی توصیفی ، ارزشیابی سنتی ، انگیزش تحصیلی ، پیشرفت تحصیلی ، یادگیری.