نقش تدریس ترکیبی در تقویت یادگیری مستقل و خودراهبری دانش آموزان

در دنیای امروز که سرعت تغییرات بالا است و دسترسی به اطلاعات به آسانی امکان پذیر است، توانایی یادگیری مستقل و خودراهبری در دانش آموزان به یکی از مهارت های حیاتی برای موفقیت تبدیل شده است (لیم و موریس، ۲۰۰۹). یادگیری مستقل و خودراهبری فراتر از صرفا انجام تکالیف بدون نظارت مستقیم معلم است و شامل توانایی تعیین اهداف یادگیری، مدیریت منابع، انتخاب استراتژی های مناسب، و پایش و ارزیابی فرآیند یادگیری خود می شود (لیائو و همکاران، ۲۰۲۳). روش های آموزشی سنتی ممکن است فرصت های کافی برای پرورش این مهارت ها را فراهم نکنند، اما تدریس ترکیبی با ترکیب آموزش حضوری و آنلاین، محیط منحصربه فردی را برای تقویت یادگیری مستقل و خودراهبری دانش آموزان فراهم می آورد (زیوبان و همکاران، ۲۰۰۴). این مقاله مروری به بررسی نقش تدریس ترکیبی در تقویت یادگیری مستقل و خودراهبری دانش آموزان می پردازد. هدف اصلی، واکاوی چگونگی فراهم آوردن فرصت ها، ابزارها، و پشتیبانی لازم در محیط یادگیری ترکیبی برای توانمندسازی دانش آموزان در مدیریت فرآیند یادگیری خود و تبدیل شدن به یادگیرندگانی مستقل و خودراهبر است (سینگ، ۲۰۱۱). در این پژوهش، ضمن تشریح مبانی نظری یادگیری ترکیبی و مفاهیم یادگیری مستقل و خودراهبری، به صورت تفصیلی به مکانیسم هایی که از طریق آن ها تدریس ترکیبی بر این دو نوع یادگیری تاثیر می گذارد، شامل فراهم آوردن انعطاف پذیری، دسترسی به منابع متنوع، فرصت های انتخاب، و نقش معلم، پرداخته می شود (هینزه و پراکتر، ۲۰۰۴). همچنین، چالش های مرتبط با پرورش یادگیری مستقل و خودراهبری در محیط ترکیبی و راهکارهای غلبه بر آن ها مورد بحث و تحلیل قرار می گیرند (هارینگتون، ۲۰۱۰). نتایج مرور نشان می دهد که تدریس ترکیبی، در صورت طراحی و اجرای سنجیده، می تواند به طور موثری به تقویت یادگیری مستقل و خودراهبری در دانش آموزان کمک کند، که این امر برای موفقیت آن ها در یادگیری مادام العمر ضروری است (فیشر و همکاران، ۲۰۲۱).

کلیدواژه ها:

یادگیری مستقل ، خودراهبری ، تدریس ترکیبی ، یادگیری ترکیبی ، فناوری آموزشی