بازسازی بافت ماهیچه قلبی با استفاده از داربستهای کامپوزیتی الکتروریسیشده مبتنی بر پلی کاپروالکتون

بیماری های قلبی به عنوان یکی از اصلی ترین عوامل مرگ و میر در جهان، چالشی اساسی در پزشکی مدرن به شمار می روند. آسیب به عضله قلب، به ویژه میوکارد، به دلیل عدم توانایی این بافت در بازسازی ذاتی، دائمی است و اغلب منجر به کاهش عملکرد قلب می شود. پزشکی بازسازی به عنوان رویکردی میان رشته ای با هدف بازسازی و جایگزینی بافت های آسیب دیده، تحولی بزرگ در درمان نارسایی های قلبی ایجاد کرده است. داربست های نانوکامپوزیتی، به ویژه نمونه های الکتروریسی شده، به دلیل ساختار مشابه ماتریکس خارج سلولی، نقش مهمی در بازسازی بافت میزبان ایفا می کنند و به عنوان یکی از اجزای کلیدی در مهندسی بافت قلب مطرح هستند. پلی کاپروالکتون (PCL)، یک پلیمر زیست سازگار با خواص مکانیکی مناسب و نرخ تخریب آهسته، به طور گسترده در ساخت داربست های مهندسی شده استفاده می شود. با این حال، ماهیت آب گریز و زیست فعالیت محدود آن، نیاز به ترکیب با موادی همچون پلی گلیسرول سباسات (PGS) و نانومواد نظیر کربن کوانتوم دات ها را برجسته کرده است. برای نمونه، مطالعات نشان داده اند که ترکیب PCL یا PGS، ضمن افزایش زیست سازگاری و خصوصیت آب دوستی، چسبندگی، تکثیر و زنده مانی سلول های قلبی را بهبود می بخشد. همچنین، نانومواد نظیر کربن کوانتوم دات ها به دلیل رسانایی الکتریکی و قابلیت عامل دار شدن، شرایط ایده آلی برای ایجاد پچ های قلبی با عملکرد بهینه فراهم می کنند. از سوی دیگر، داربست های نانوکامپوزیتی الکتروریسی شده، با تخلخل مناسب، هدایت الکتریکی مطلوب و توانایی آزادسازی فاکتورهای زیستی، گزینه ای برای بازسازی عضله قلب آسیب دیده هستند. این مطالعه به بررسی نقش پلی کاپروالکتون و ترکیبات نوآورانه آن در ساخت داربست های نانوکامپوزیتی مناسب برای مهندسی بافت ماهیچه قلبی پرداخته و کاربردهای آنها را در بهبود نارسایی های قلبی برجسته می کند.

کلیدواژه ها:

الکتروریسی ، ماهیچه قلبی ، پلی کاپروالکتون ، داربست کامپوزیتی