کاربرد داربست های کامپوزیتی الکتروریسی شده در ترمیم بافت غضروف استئوکندرال

آسیب های غضروف هیالین در نواحی استئوکندرال، به دلیل محدودیت های ترمیمی ذاتی این بافت، یکی از چالش های اصلی در پزشکی بازساختی به شمار می رود. طبق گزارش ها ۰۶ تا ۶۶ درصد از جراحی های معمول آرتروسکوپی زانو ناشی از نقص غضروف مفصلی است. به دنبال آسیب بافت غضروفی، ماکرومولکول های تجزیه شده باعث التهاب در مفاصل می شوند. این التهاب سطح سیتوکین سلول های سینوویال را افزایش داده، فنوتیپ های سلولی ساکن را تغییر می دهد و در نتیجه توانایی های حمل بار مفصل از دست می رود که به آرتروز منجر می گردد. با پیشرفت فناوری، استفاده از داربست های کامپوزیتی به عنوان راهکاری نوین برای بازسازی بافت نواحی مفصلی مطرح شده است. داربست کامپوزیتی مطلوب باید بتواند با حمایت از نفوذ و تکثیر سلولی، جایگزین قسمت تخریب شده غضروف گردد. داربست کامپوزیتی باید زیست سازگار و دارای نرخ تخریب قابل کنترل بوده و از سوی دیگر، ضمن داشتن حد قابل قبولی از الاستیسیته، کرنش پالستیک آن نیز بیشتر از حد انتظار نباشد. در این میان، الکتروریسی به دلیل توانایی تولید داربست های نانوالیافی کامپوزیتی با جهت گیری ها، اندازه ها، تخلخل و خواص مکانیکی مختلف، به عنوان یک تکنیک ساخت با تطبیق پذیری بالا ظاهر شده است. از سوی دیگر، پلی یورتان به عنوان یک پلیمر سنتزی زیست سازگار و آلژینات به عنوان یک پلی ساکارید آبدوست با منشا جلبک های قهوه ای، ترکیب مناسبی برای ساخت داربست های هیبریدی ارائه می دهند. همچنین برای بهبود زیست فعالیت و خواص بیولوژیکی داربست می توان از مواد افزودنی محرک غضروف زایی در فرایند ساخت استفاده کرد. نتایج مطالعات اخیر نشان می دهد که استفاده از ترکیبات هیبریدی طبیعی-سنتزی عالوه بر افزایش زیست سازگاری، منجر به بهبود استحکام مکانیکی و حمایت از فرایند ترمیم می شود. این مقاله با هدف ارائه تصویری جامع از پیشرفت های اخیر در حوزه داربست های کامپوزیتی، راهکارهایی برای بهبود طراحی و عملکرد آنها در مهندسی بافت غضروف پیشنهاد می دهد.

کلیدواژه ها:

کامپوزیت پلیمری ، استئوکندرال ، الکتروریسی ، پلی یورتان