بررسی تاثیر الگوهای تدریس مبتنی بر روانشناسی رشد بر خلاقیت دانش آموزان

این پژوهش با رویکرد کتابخانه ای به بررسی تاثیر الگوهای تدریس مبتنی بر روانشناسی رشد بر خلاقیت دانش آموزان می پردازد. هدف اصلی این مطالعه، شناسایی و تحلیل نظریه های روانشناختی رشد و تبیین چگونگی به کارگیری آن ها در فرایند آموزش برای تقویت خلاقیت در دانش آموزان است. در این راستا، دیدگاه های نظریه پردازانی چون پیاژه، ویگوتسکی، برونر و گاردنر مورد بررسی قرار گرفته و نقش آن ها در طراحی روش های تدریس رشد محور تحلیل شده است. همچنین، مفاهیم کلیدی مانند منطقه مجاور رشد، مراحل رشد شناختی، سبک های یادگیری و رشد تدریجی تفکر واگرا از منظر این نظریه ها بازشناسی شده اند. با مرور مطالعات پیشین، تاثیر الگوهای متناسب با سطوح رشدی بر پرورش خلاقیت دانش آموزان مورد تاکید قرار گرفته است. نتایج حاصل از تحلیل متون و منابع نظری نشان می دهد که هماهنگی بین روش های تدریس و ویژگی های رشدی دانش آموزان می تواند بستری مناسب برای بروز خلاقیت فراهم آورد. بهره گیری از راهبردهایی نظیر آموزش فعال، یادگیری مشارکتی، فضای آزاد برای تفکر و تجربه، و تاکید بر حل مسئله، می تواند زمینه ساز ارتقای مولفه های خلاقیت شود. همچنین، مرور پژوهش های نظری و تجربی موجود نشان می دهد که توجه به روانشناسی رشد در طراحی برنامه های درسی، نقش بسزایی در پرورش توانمندی های ذهنی و خلاقانه ایفا می کند. بر اساس یافته های نظری، می توان نتیجه گرفت که رویکردهای آموزشی مبتنی بر روانشناسی رشد، عاملی کلیدی در تحقق اهداف پرورشی و آموزشی محسوب می شوند.

کلیدواژه ها:

الگوی تدریس ، روانشناسی رشد ، خلاقیت ، دانش آموزان