تاب آوری: مفاهیم، تعاریف و مولفه های اساسی برای تقویت آن در محیط های آموزشی

تاب آوری به عنوان توانایی افراد، گروه ها یا جوامع برای غلبه بر ناملایمات، رشد و تقویت ظرفیت های سازگارانه معرفی شده است. مطالعات اولیه بر ویژگی های ذاتی و عوامل محیطی موثر بر تاب آوری متمرکز بودند، درحالی که رویکردهای جدید به تاب آوری به عنوان یک فرآیند پویا و قابل تقویت نگاه می کنند. یکی از مهم ترین مکان ها برای ترویج تاب آوری در افراد، مراکز آموزشی هستند، زیرا این محیط ها بعد از خانواده، فضای مناسبی برای ایجاد شرایط لازم برای تقویت تاب آوری فراهم می آورند. این مقاله تاب آوری را مفهوم سازی می کند، ظرفیتی که در همه افراد وجود دارد و می توان آن را برای مقابله با ناملایمات فعال کرد. بر اساس یک مرور نظام مند از ادبیات موجود، خطوط مختلفی که تحقیق در این زمینه تا به حال توسعه یافته است، به ویژه زمانی که از دیدگاه علوم اعصاب تفسیر می شود، شناسایی می شوند. از اولین توصیفات عوامل خطر و حفاظتی، مفهوم تاب آوری از نظر فرآیندیکه می تواند توسط هر کسی انجام شود و نه به عنوان یک ویژگی ذاتی افراد استثنایی حرکت کرده است، تا مطالعه اراده برای دلسرد نشدن و تعهد شخصی برای غلبه بر آن. سپس، کلیدهای ارتقای این ظرفیت در مراکز آموزشی تحلیل می شوند. دو تمرکز اصلی برای مداخله وجود دارد: رابطه ای که معلم می تواند با دانش آموزان برقرار کند و استراتژی ها و منابع آموزشی که می توان به کار گرفت. با هدف شکل دهی کامل افراد و در یک چارچوب فراگیر، مراکز آموزشی با چالش و مسئولیت ارتقای فرآیندهای تاب آور در همه دانش آموزان مواجه اند، به ویژه در میان کسانی که به دلیل شرایط شخصی و ناملایمات با موانع بیشتری در یادگیری و مشارکت مواجه اند. بدین ترتیب، مراکز آموزشی تشویق می شوند تا محیط های حفاظتی باشند که در آن همه دانش آموزان احساس امنیت کنند و بتوانند خود را توانمند سازند و پتانسیل خود را به ظهور برسانند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، مدرسه ، شمول ، نیازهای روان شناختی ، نقش معلم