بررسی نقش مشارکت والدین در ارتقاء عملکرد تحصیلی و رفتاری دانش آموزان

نقش والدین در فرآیند تعلیم و تربیت از دیرباز به عنوان یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین عوامل در رشد همه جانبه کودکان مورد توجه اندیشمندان تعلیم و تربیت قرار گرفته است. خانواده به عنوان نخستین و پایدارترین نهاد اجتماعی، نخستین فضای یادگیری و شکل گیری شخصیت کودک محسوب می شود. در این میان، مشارکت والدین در امور آموزشی و تربیتی فرزندان خود، نقشی بسزا در شکل گیری رفتارها، نگرش ها، و عملکرد تحصیلی آنان ایفا می کند. امروزه با پیچیده تر شدن مسائل آموزشی و اجتماعی، پیوند موثر میان خانه و مدرسه بیش از پیش به عنوان یک ضرورت اساسی مطرح شده است؛ ضرورتی که نه تنها در ارتقاء سطح علمی دانش آموزان موثر است، بلکه بر بهبود رفتارهای فردی، اجتماعی و اخلاقی آنان نیز تاثیر عمیق دارد. در برخی جوامع، به ویژه در مناطق کمتر توسعه یافته یا محروم، هنوز نقش والدین در آموزش فرزندان به درستی تبیین نشده و یا والدین به دلایل گوناگون از جمله مشغله های اقتصادی، سطح سواد پایین، یا بی اعتمادی به نظام آموزشی، از ایفای نقش موثر خود بازمانده اند. در این پژوهش که به شیوه مروری و با مطالعه کتابخانه ای و مراجعه به مقاله ها و تحقیق های چاپ شده و مطالب دیجیتالی گرد آوری شده است و سعی بر آن شده که به بررسی نقش مشارکت والدین در ارتقاء عملکرد تحصیلی و رفتاری دانش آموزان پرداخته شود. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که هرگاه والدین در فرآیند یادگیری فرزندان خود نقش فعالی ایفا کرده اند، دانش آموزان از اعتماد به نفس بالاتر، انگیزه بیشتر برای یادگیری، و سطح عملکرد تحصیلی بهتری برخوردار بوده اند. همچنین میزان بروز مشکلات رفتاری مانند بی انضباطی، پرخاشگری، گوشه گیری و افت تحصیلی در میان این گروه از دانش آموزان به مراتب کمتر بوده است. این امر نشان می دهد که مشارکت والدین نه تنها به عنوان یک حمایت بیرونی برای کودک عمل می کند، بلکه موجب تقویت انگیزه های درونی و ایجاد حس مسئولیت پذیری در آنان می شود.

کلیدواژه ها:

مشارکت ، عملکرد تحصیلی ، دانش آموزان ، مدرسه ، رفتار