بررسی نقش آموزش مهارت های زندگی در استقلال بیشتر کودکان استثنایی

زندگی در دنیای پیچیده و پرشتاب امروز، مستلزم برخورداری از مجموعه ای از توانایی ها و مهارت هاست که افراد را قادر می سازد با چالش ها و مسائل روزمره زندگی به طور موثر و سازگارانه مواجه شوند. این مهارت ها که در قالب "مهارت های زندگی" شناخته می شوند، نه تنها در ارتقای سطح بهداشت روانی و اجتماعی افراد تاثیر بسزایی دارند، بلکه عاملی کلیدی در شکل گیری اعتماد به نفس، مسئولیت پذیری و استقلال فردی به شمار می آیند. اهمیت این مسئله در مورد گروه های خاص، به ویژه کودکان استثنایی، دوچندان می شود؛ چرا که این کودکان اغلب با محدودیت هایی در حوزه های جسمی، ذهنی، عاطفی یا رفتاری مواجه هستند و بیش از دیگران نیازمند حمایت های آموزشی هدفمند برای دستیابی به زندگی مستقل و با کیفیت می باشند. مهارت هایی مانند تصمیم گیری، حل مسئله، خودآگاهی، مدیریت هیجان، ارتباط موثر، مهارت نه گفتن و توانایی مقابله با استرس، همگی در زمره مهارت های بنیادینی هستند که می توانند کودکان استثنایی را در مسیر خودکفایی و مشارکت فعال در زندگی روزمره یاری دهند. از سوی دیگر، وابستگی بیش از حد کودکان استثنایی به والدین یا مربیان، نه تنها استقلال روانی و اجتماعی آنان را با چالش مواجه می سازد، بلکه مانعی برای رشد احساس کفایت و عزت نفس آنان نیز به شمار می رود. در این پژوهش که به شیوه مروری و با مطالعه کتابخانه ای و مراجعه به مقاله ها و تحقیق های چاپ شده و مطالب دیجیتالی گرد آوری شده است و سعی بر آن شده که به بررسی نقش آموزش مهارت های زندگی در استقلال بیشتر کودکان استثنایی پرداخته شود. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که آموزش مهارت های زندگی نقش بسزایی در بهبود عملکرد تحصیلی، سازگاری اجتماعی و ارتقای سلامت روان در میان دانش آموزان دارد. این اثرگذاری در مورد کودکان استثنایی، که غالبا با انواع فشارهای اجتماعی، طرد شدن از سوی همسالان، یا احساس ناتوانی مواجه اند، به مراتب پررنگ تر است.

کلیدواژه ها:

مهارت زندگی ، استقلال ، کودکان استثنایی ، آموزش