کاربرد رویکرد روان شناسی رشد اجتماعی و عاطفی در برنامه ریزی تربیتی آموزگار ابتدایی برای تقویت همدلی دانش آموزان

همدلی یکی از مهارت های بنیادی در رشد اجتماعی و عاطفی کودکان است که نقش تعیین کننده ای در کیفیت روابط بین فردی، توانایی حل تعارض ها، مشارکت اجتماعی و شکل گیری شخصیت اخلاقی آنان دارد. در سال های ابتدایی زندگی، به ویژه در دوران دبستان، کودکان در مرحله ای حساس از رشد قرار دارند که در آن می توان پایه های همدلی را به صورت موثر و پایدار بنا نهاد. این مقاله با رویکردی مبتنی بر روان شناسی رشد اجتماعی و عاطفی، به بررسی نقش آموزگار ابتدایی در برنامه ریزی و اجرای فعالیت های تربیتی با هدف تقویت همدلی در دانش آموزان می پردازد. در ابتدا، مبانی نظری مرتبط با رشد همدلی مورد توجه قرار گرفته و به اهمیت درک مراحل رشد عاطفی، اجتماعی و اخلاقی کودکان اشاره شده است. سپس راهبردهای عملی متنوعی همچون قصه گویی و تحلیل احساسی شخصیت ها، بازی های نمایشی و نقش آفرینی، آموزش مهارت های شنیدن فعال، تشویق به فعالیت های گروهی، ایجاد فضای کلاس پذیرنده و حمایتگر، و ارائه بازخوردهای هدفمند بررسی شده اند. همچنین به ضرورت الگوسازی رفتارهای همدلانه از سوی آموزگار، ارزیابی مستمر رشد اجتماعی دانش آموزان، و تعامل موثر با خانواده ها برای استمرار آموزش همدلی در محیط خانه پرداخته شده است. نتایج این بررسی نشان می دهد که تلفیق آگاهانه روان شناسی رشد با طراحی تربیتی، می تواند محیطی غنی برای پرورش همدلی در کلاس درس ایجاد کند. این امر نه تنها به بهبود رفتارهای اجتماعی در زمان حال کمک می کند، بلکه بستری مناسب برای پرورش نسلی آگاه، مسئول، همدل و مشارکت جو در آینده فراهم می آورد. در نهایت، تاکید بر نقش کلیدی آموزگار به عنوان تسهیل گر رشد عاطفی، محور اصلی رویکرد پیشنهادی این مقاله است.

کلیدواژه ها:

رشد اجتماعی و عاطفی ، روان شناسی رشد ، همدلی ، برنامه ریزی تربیتی ، آموزش ابتدایی