بررسی و نگرشی به تفسیر عرفانی آیه ۱۱۰ سوره کهف در متون عرفانی

تفسیر عرفانی به عنوان رویکردی در توضیح و تفسیر آیات قرآن کریم از شهود، کشف، باورها و آموزه های عرفانی بهره می برد تفسیر عرفانی براین پایه دلالت دارد که قرآن کریم علاوه بر ظاهر دارای باطن نیز می باشد که از طریق کشف و شهود عرفانی مفسر به دست می یابد که نظر مفسران در تعریف این روش تفسیری نظر و دیدگاهی متفق نیست. تفسیر عرفانی مبنا و ریشه آن در تعالیم عرفانی یا ذوق وجدانی است که نتیجه شهودباطنی به تاویل ظاهر آیات قرآن کریم می پردازد. تفاوت این تفسیر از سایر روشهای تفسیری اولا در استفاده این روش تفسیری از «زبان اشارت» و اصطلاحات ویژه ای است که تجربه عرفانی آن را اقتضاء می کند و دوم اینکه کشف و شهود به عنوان منبع قراردادن می باشد و این روش در سایر روشهای تفسیرقرآن کریم از اهمیت و جایگاه برخوردار نمی باشد.

کلیدواژه ها:

تفسیر عرفانی ، سوره کهف ، قرآن کریم