مروری بر مفهوم ضد شکنندگی در سلامت روان

ضد شکنندگی را می توان مفهومی نوین در روانشناسی در نظر گرفت که فراتر از تاب آوری عمل کرده و توانایی افراد را برای تبدیل چالش ها و ناملایمات به فرصت های رشد و توسعه فراهم می آورد. برخلاف تاب آوری که بیشتر به بازگشت به وضعیت اولیه پس از بحران اشاره دارد، ضد شکنندگی به افراد این امکان را می دهد که در مواجهه با استرس و بحران ها نه تنها آسیب نبینند، بلکه قوی تر شوند و به سطح جدیدی از توانایی دست یابند. مفهوم ضد شکنندگی اولین بار توسط نسیم نیکلاس طالب در سال ۲۰۱۲ معرفی شد تا مجموعه ای از سیستم هایی را توصیف کند که در مواجهه با عوامل استرس زا، اشتباهات و یا شکست ها رشد می کنند. فردی با ذهنیت ضد شکننده کسی را توصیف می کند که در مواجهه با ناملایمات قوی تر و بهتر می شود،کسی که می تواند به سطوح بالاتر انعطاف پذیری، تاب آوری برسد. در چارچوب تعمق در این موضوعات است که این مقاله مفهوم ضد شکنندگی را معرفی می کند و بررسی می کند که چگونه روانشناسی می تواند از گنجاندن ضد شکنندگی در رویکردها و دیدگاه های خود برای تغییر و رشد انسانی سود ببرد و اینکه آیا می توان به رویدادهای غیر قابل پیش بینی، تصادفی، نوسانات و بی نظمی ها نگاهی مثبت داشت.

کلیدواژه ها:

ضد شکنندگی ، تاب آوری ، انعطاف پذیری روانشناختی ، رشد پس از سانحه ، رویداد های آسیب زا.