مروری بر مولفه های خودمدیریتی در یادگیری خودگردان

یادگیری خودگردان به عنوان فرآیند فراگیری که در آن فرد مسئولیت برنامه ریزی، تنظیم و نظارت بر فرآیند یادگیری خود را بر عهده دارد، یکی از مفاهیم مهم در آموزش و پرورش است. خودمدیریتی، به عنوان یک مولفه اصلی در یادگیری خودگردان، شامل مجموعه ای از مهارت ها و استراتژی ها است که به دانش آموزان کمک می کند تا از طریق کنترل انگیزه، تنظیم اهداف، و استفاده از منابع به طور موثر به یادگیری خود بپردازند. پژوهش ها نشان می دهند که خودمدیریتی بهبود عملکرد تحصیلی و افزایش رضایت مندی از فرآیند یادگیری را به دنبال دارد. برای تحقق یادگیری خودگردان، ضروری است که دانش آموزان بتوانند مهارت های خودمدیریتی را در زمینه های مختلف مثل برنامه ریزی، تنظیم زمان، و ارزیابی پیشرفت خود به کار گیرند.در بررسی مولفه های خودمدیریتی، اهمیت مهارت های شناختی، عاطفی و رفتاری در فرایند یادگیری خودگردان روشن می شود. مهارت های شناختی شامل توانایی ها در مدیریت اطلاعات، تحلیل محتوا، و حل مسئله هستند، در حالی که مهارت های عاطفی به توانایی افراد در حفظ انگیزه و مقابله با چالش های روانی مربوط می شوند. از طرف دیگر، مهارت های رفتاری بر نحوه برنامه ریزی و نظارت بر فعالیت های یادگیری تاکید دارند. ترکیب این مولفه ها باعث ایجاد یک سیستم یادگیری انعطاف پذیر و کارآمد می شود که می تواند در انواع مختلف زمینه های آموزشی به کار گرفته شود. به طور کلی، خودمدیریتی به عنوان یکی از ارکان یادگیری خودگردان، به فرد کمک می کند تا نه تنها در فرآیند یادگیری موفق باشد، بلکه توانایی های لازم برای مواجهه با چالش های آینده را نیز کسب کند.

کلیدواژه ها:

مولفه خود مدیریتی ، یادگیری خودگردان