نوآوری های ساختاری در برنامه ریزی درسی برای تقویت آموزش دانش آموزمحور

تحقق کامل و پایدار آموزش دانش آموزمحور نیازمند تغییراتی فراتر از روش های تدریس در کلاس درس است و باید به بازنگری در ساختارهای بنیادین نظام آموزشی، به ویژه در حوزه برنامه ریزی درسی، تسری یابد. برنامه های درسی سنتی، با ساختار خطی، تمرکز بر محتوای موضوعی مجزا، و انعطاف پذیری محدود، اغلب به عنوان مانعی در برابر اجرای موثر رویکردهای دانش آموزمحور عمل می کنند. هدف این مقاله مروری، بررسی و تحلیل نوآوری های ساختاری در فرآیند برنامه ریزی درسی است که می تواند به تقویت و تسهیل آموزش دانش آموزمحور در مدارس کمک کند. در این راستا، ابتدا به نقد ساختارهای سنتی برنامه ریزی درسی و ناسازگاری آن ها با اصول یادگیری دانش آموزمحور پرداخته می شود. سپس، مجموعه ای از نوآوری های ساختاری معرفی و تحلیل می گردند که شامل حرکت به سمت ساختارهای یکپارچه و میان رشته ای (مانند واحدهای موضوعی یا پروژه محور)، افزایش انعطاف پذیری و ارائه مسیرهای یادگیری متنوع (مانند طراحی ماژولار یا مدل های هسته + انتخاب)، تمرکز بر شایستگی ها و ایده های کلیدی به جای پوشش صرف محتوا، و بازطراحی جایگاه و کارکرد ارزیابی در ساختار برنامه درسی است. همچنین، نقش فناوری در ایجاد ساختارهای نوین برنامه ریزی درسی (مانند مدل های ترکیبی یا پلتفرم های شخصی سازی شده) مورد بررسی قرار می گیرد. این مقاله استدلال می کند که نوآوری در ساختار برنامه درسی، زیربنای لازم برای حمایت از معلمان در اجرای روش های دانش آموزمحور، پاسخگویی به نیازهای متنوع یادگیرندگان، و دستیابی به نتایج یادگیری عمیق تر و معنادارتر را فراهم می آورد و بنابراین، یک اولویت استراتژیک در گذار به نظام های آموزشی کارآمدتر و دانش آموزمحورتر محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

نوآوری ساختاری ، برنامه ریزی درسی ، آموزش دانش آموزمحور ، برنامه درسی یکپارچه ، انعطاف پذیری برنامه درسی ، شایستگی محوری ، ارزیابی در برنامه درسی