ادبیات مقاومت در اشعار فدوی طوقان و شهریار

شعر مقاومت، شاخه ای از ادبیات صادقانه و متعهد است که امروزه موردتوجه شاعران و ادیبان بسیاری واقع شده است. این رویکرد تنها نمایانگر دگرگونی در مضمون و محتوا نیست، بلکه نمایشگر دگرگونی در قالب و اسلوب نیز هست، با بررسی ادبیات مقاومت در شعر فلسطین و ایران درمی یابیم که این نوع ادبیات در بین شعرا و نویسندگان دو سرزمین، جوهره اصلی به نام ستیزه جویی در برابر هرگونه ظلم و ستم دارد که در اشعار شاعران آنها به خوبی مشهود است و همین امر آنان را به سوی اهداف و آرمان های متعالی سوق می داد. ازجمله شاعران مقاومت فدوی طوقان شاعر فلسطینی است که اشعارش، انسانی و بیانگر درد پناهندگی و آوارگی فلسطینیان و نیز پایداری و مبارزه آنان است. از سوی دیگر در میان شاعران انقلاب اسلامی ایران و شاعران دفاع مقدس، محمدحسین بهجت تبریزی معروف به شهریار، نگرشی مشابه این شاعر عرب در پرداختن به مسئله مقاومت دارد. با مطالعه اشعار این دو شاعر می توان دریافت که مسئله پایداری و مولفه های آن، حجم وسیعی از اشعارشان را به خود اختصاص داده و موجب شده که آنان به عنوان شاعران مقاومت شناسانده شوند. از جمله مهم ترین بن مایه های مقاومت در شعر آنان می توان به مبارزه، وطن گرایی، پاسداشت و تکریم مقام شهیدان، اسوه ها و رهبران انقلابی، توصیف شرایط قبل و بعد از اشغال و انقلاب و ترغیب به مبارزه اشاره نمود و انگیزه هر دو شاعر از بازگویی مفاهیم در شعر خویش، آگاه سازی ملت و تشویق آنان برای مبارزه و به تبع آن اصلاح جامعه بوده است. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش دو شاعر مذکور معاصر دو سرزمین ایران و فلسطین در ادبیات مقاومت و پایداری بود. طرح پژوهش توصیفی - تحلیلی بود و اطلاعات از طریق روش کتابخانه ای و فیش برداری و باتکیه بر قطعاتی از اشعار شاعران دو سرزمین ایران و فلسطین انجام گرفت.

کلیدواژه ها:

پایداری ، مقاومت ، شهادت ، فدوی طوقان ، محمدحسین شهریار