بررسی اثربخشی گروه درمانی بر اضطراب و فرسودگی شغلی معلمان دانش آموزان پسر دبستان های ناحیه یک رشت

فرسودگی شغلی یکی از عواملی است که سازمان ها و کارکنان را به گونه ای منفی تحت تاثیر قرار می دهد (میر کاملیا و همکاران،۲۰۱۹) و در درازمدت به کاهش انگیزه ی کاری، روحیه ی پایین، تحرک پذیری، درماندگی، عزت نفس پایین، افت کیفیت ارائه خدمات، کناره گیری روانی، غیبت های مکرر، تمایل به جابه جایی و ترک حرفه، مشکلات خانوادگی و افزایش اضطراب و افسردگی، نارضایتی شغلی و کاهش تعهد به کار و سازمان منجر می شود (دوینا کومار و همکاران، ۲۰۱۹؛ نوروزی و سکینه پور،۱۴۰۱). همچنین افراد مبتلا به فرسودگی شغلی می-توانند بر همکاران خود نیز تاثیر منفی بگذارند؛ زیرا ممکن است تعارض ایجاد کنند یا وظایف مربوط به خود را به درستی انجام ندهند (وظیفه خواه و لاری یزدی،۱۴۰۱). جنبه های منفی تدریس مانند مشکلات انضباطی، بی تفاوتی دانش آموزان، اضافه کاری، حقوق ناکافی، مطالبه گری و یا عدم حمایت والدین، عدم حمایت مدیران از معلمان، از جمله عوامل اضطراب زا در میان معلمان است ( زرگر بالای جمع و همکاران،۱۳۹۷). در نتیجه ی این جنبه های اضطراب زا تدریس، فرسودگی شغلی در میان معلمان اتفاق می افتد که این موضوع سبب مشکلات جسمی مانند سردرد و زخم معده و مشکلات روانی مانند افسردگی و عصبانیت و مشکلات رفتاری مانند بدتر شدن عملکرد کاری و غیبت می شود ( نوروزی و سکینه پور،۱۴۰۱). هنگامی که معلمان در مدارس فرسودگی شغلی را تجربه می کنند تمایل دارند، نگرش ها و رفتارهای نامطلوبی برای خود و سازمان داشته باشند (اوستانا و همکاران،۲۰۲۴).