بررسی اثربخشی فنون تدریس مبتنی بر روانشناسی تربیتی در کاهش حواس پرتی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی فنون تدریس مبتنی بر روانشناسی تربیتی در کاهش حواس پرتی دانش آموزان انجام شد. با استفاده از رویکردی تجربی، گروهی از معلمان مدارس ابتدایی در اجرای روش های تدریس مبتنی بر اصول روانشناسی تربیتی از جمله یادگیری فعال، تقویت مثبت، توجه به تفاوت های فردی و مدیریت هیجانات آموزش دیدند. در ادامه، تاثیر این فنون بر میزان حواس پرتی دانش آموزان طی یک دوره ی آموزشی بررسی شد. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسش نامه های استاندارد سنجش حواس پرتی و مشاهده های کلاسی ساختارمند بود. نتایج تحلیل آماری نشان داد که استفاده از این فنون باعث کاهش معنادار حواس پرتی در میان دانش آموزان شد. همچنین، دانش آموزان انگیزه ی بیشتری برای مشارکت در فعالیت های کلاسی از خود نشان دادند.در تبیین یافته ها، می توان گفت که استفاده از روش های آموزشی برگرفته از روانشناسی تربیتی با فراهم کردن محیطی ساختارمند، تعامل محور و متناسب با نیازهای شناختی و هیجانی دانش آموزان، به تمرکز بیشتر آن ها کمک می کند. به ویژه، استفاده از تقویت مثبت و تنظیم هیجانات، نقش مهمی در حفظ توجه و کاهش عوامل مزاحم ایفا کرده است. همچنین، توجه به سبک های یادگیری مختلف و تنوع بخشی به شیوه های تدریس منجر به افزایش درگیری ذهنی فراگیران با محتوای آموزشی شده است. بر اساس نتایج این مطالعه، توصیه می شود که دوره های توانمندسازی معلمان با تمرکز بر مهارت های روانشناختی در آموزش تقویت شود. در نهایت، اجرای گسترده تر این فنون می تواند به بهبود کیفیت یادگیری و کاهش مشکلات رفتاری مرتبط با عدم تمرکز کمک کند.

کلیدواژه ها:

فنون تدریس ، روانشناسی تربیتی ، حواس پرتی