پرخاشگری درکودکان

بسیاری از پژوهش گران معتقدند که خشونت در کودکان، اکتسابی بوده و پدیده ای مادرزادی نیست. کودکان تحت تاثیر رفتار، عملکرد و گفتار مادر و پدر، راه و رسم اولیه ی زندگی را یاد می گیرند و مورد عمل قرار می دهند؛ چرا که پدران و مادران چه بخواهند و چه نخواهند، الگوی فرزندان خود می باشند. اگر بروز احساس ها و رفتار مادر و پدر با خود، با فرزندان و با دیگران، آرام، همراه با مهر و محبت و هوشمندانه باشد، فرزندان نیز با هم بازی های خود و غریبه ها رفتاری آرام و با مهر و محبت خواهند داشت. برعکس، وقتی پدر و مادر با فرزندان شان با پرخاشگری و خشونت برخورد کنند و از آنان انتظار اطاعت بی چون و چرا داشته باشند، کودکان نیز چنین رفتاری را با هم بازی ها، غریبه ها و افراد ضعیف تر از خود بروز می دهند. بنابراین پدر و مادر، الگو و مدل زندگی خوب یا بد کودکان خود هستند. پدران یا مادرانی که خشن، پرخاشگر و سخت گیر باشند و خشونت را پدیده ای عادی بدانند، متوجه عیب ها و ضررهای رفتار اشتباه خود با دیگران نخواهند بود. بیش تر پدران و مادران به رفتار خشونت آمیز و پرخاشگری فرزندان خود، به تصور اینکه مشکل رفع خواهد شد، اهمیت نمی دهند، در حالی که اگر فرزندان از کودکی، روحیه ی خشن و تهاجمی پیدا کنند، به احتمال زیاد این روحیه تا آخر عمر، همراه و مشخصه ی آنان خواهد بود. گروهی از پدران و مادران، ناآگاهانه و به صورت غیرمستقیم با تحسین و تمجید رفتار خشن و تهاجمی دیگران، خشونت را در فرزندان خود ترغیب می کنند و یا تماشای فیلم های خشن و پر زد وخورد را به فرزندان توصیه می کنند؛ یا به رفتار خشونت بار فرزندان خود اهمیت نمی دهند و یا تحت تاثیر باورهای اشتباه، معتقدند که پسران باید رفتاری جدی و خشن داشته باشند تا پیشرفت کنند.

کلیدواژه ها:

پرخاشگری. کودک. والدین