مقایسه ساختار مدیریت بحران در ایران، ژاپن، هند، ترکیه

بحرانهای طبیعی بر زندگی میلیونها نفر در سراسر جهان تاثیر می گذارد و هزینه های اقتصادی و اجتماعی به وجود می آورد. مدیریت بحران های طبیعی می تواند این هزینه ها را کاهش دهد و جوامع را در برابر این بحران ها ایمن و مصون کند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه ساختار مدیریت بحرانهای طبیعی ایران، ژاپن، هند و ترکیه است. روش پژوهش مقایسه کیفی است. روش گردآوری داده ها نیز روش کتابخانه ای و استفاده از اسناد و مدارک و گزارش سازمانهای مرتبط است. جامعه موردمطالعه ایران، ژاپن، هند و ترکیه را در برمی گیرد. یافته های پژوهش بیانگر تفاوت بحرانهای طبیعی رایج، تفاوت سطح و تمرکز مدیریت بحران های طبیعی در کشورهای موردمطالعه است. سازمانهای مدیریت بحران در این کشورها در گذر زمان قدرت بیشتری به دست آورده اند و در ترکیه، ژاپن و هند زیرنظر عالیترین مقام اجرایی قرار دارند اما در ایران زیرنظر وزارت کشور است. قوانین مرتبط با مدیریت بحران، در گذر زمان، از قوانین بخشی به قوانین جامع تبدیل شده اند که وظایف و اهداف سازمانهای مرتبط را تعیین می کنند. قانون جامع مدیریت بحران در ایران دیرتر از سایر کشورها تصویب شده است. وقوع حوادث غیر قابل پیش بینی و بروز خطرات و سوانح و بحرانهای اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، نظامی واقعیتی است که بشر در طول تاریخ با آن آشنا بوده است. در این راستا هرچه قدر بر کسب موفقیت های تکنولوژیکی و اجتماعی افزوده شده است، میزان بروز این خطرات غیر منتظره نه تنها کاهش نیافته بلکه در بسیاری از موارد افزایش نیز یافته است. صنعتی شدن جوامع و گسترش ارتباطات ماهواره ای و نقل و انتقالات اطلاعات به طور وسیع و همچنین بزرگتر شدن سازمانهای اجتماعی، اقتصادی و بازرگانی باعث شده که بیشتر بحران ها نادی شود در واقع جزء جدا نشدنی از ماهیت درونی سازمانها گردد. بنابراین مشاهده می شود که در بیشتر مواقع افزایش پیچیدگی و توان تولیدی این سازمانها به طور بالقوه تقویت چنین حالتی را اجتناب ناپذیر ساخته است. در برخورد اول ممکن است این تصور به وجود آید که بحران های صنعتی و اجتماعی ناشی از آنها کشورهای پیشرفته صنعتی بوده و سیستم های مصون کننده تنها مورد نیاز این گونه کشورهاست، در صورتیکه باید توجه داشت که کشورهای درحال توسعه و رو به رشد نیز به واسطه اینکه در مرحله ی فراگرد و یا انتخاب قرار دارند باید در برنامه ریزی های میان مدت و بلند مدت خود نه تنها در فکر جلوگیری بلکه در صدد ارزیابی ضررهای جبران ناپذیر حوادث پیش بینی نشده باشند.