تبیین شاخصه های رویکرد بوم گرایی، اقلیم گرم و خشک در طراحی مراکز درمانی با هدف کاهش میزان استرس افراد

فضای معماری درمانی مقوله ای اساسی در بحث طراحی معماری روز است. مشکل اساسی که انسان ها در دوران مدرن کنونی با آن برخورد نموده اند انواع بیماری های روانی و استرس زایی است که وجودیت انسانی را مورد حمله قرار داده است. براین استا فضتای معماری باید الوه بر ولوگیری از تقویت ناصتر استر زاد با ث از بین رفتن آن نیز گردد. امروزه ودا از در نظر گرفتن بستر و شرایط فرهنگی، اقلیمی و اکولوژی منطقه ساخته می شوند. در معماری قدیمی ایرانی نق این موارد بستیار رررنو و رراهمیت بوده است. در حا حالتر این شکافی که بین معماری و اهمیت فرهنو و بوم ایجاد شده است بیشتر از هرزمانی قابل توجه می باشد. مطالعه و تعلق در معماری بومی ایران و نحوه تعامل انستان با محیط نشتان می دهد که تفکر رایداری محور، رویکردی نوین و بی ستابقه نیستتت و معماری گستتته مناطق میتلن ایران به گونه ای شتتگفت انگیز با اصتتو راید اری همگراستت نگاهی گ را به این نوع معماری، حکایت ازشناخت خودوصتیاح محیطی و اقلیمی ر نه های متنوع ایران، چاره اندیشی هوشمندانه نیاکان ما برای استفاده هر چه بیشتر از طبیعی و مقابله با مشکالح و ناهنجاری های اقلیمی - محیطی آن دارد. در معماری بومی، بناها بر استا مد های توستعه یافته و دارای معانی مشتی ستاخته می شود هدف دستیابی به مولفه های مناسج و ت طراحی مراکز درمانی به گونه ای که حس امید به زندگی را در آنان ارتقا دهد، بوده و بر استا روه های تحقیق کیفی می باشتد. و ت گیری تحقیق کاربردی و

کلیدواژه ها:

معماری درمانی ، بوم گرایی ، استرس ، فرهنگی ، اقلیمی ، اکولوژی ، معماری بومی ، تفکر رایداری ، محیطی ، اقلیمی