بررسی شواهد زیست چینه نگاری و سنگ نگاری فاز کوهزایی پیرنه در حوضه رسوبی زاگرس مطالعه موردی: تاقدیس های باباحبیب و سلطان، زیرحوضه رسوبی لرستان

این مطالعه با هدف بررسی شواهد ناپیوستگی فازهای کوهزایی آلپی پایانی در مرز بین سازندهای شهبازان - آسماری در دو برش تاقدیس باباحبیب و سلطان در ناحیه لرستان انجام شده است. بر اساس مطالعات زیست چینه نگاری در دو برش مذکور، سازند شهبازان با سن ائوسن میانی پسین و سن سازند آسماری میوسن پیشین است. در برش های مذکور، رسوب گذاری دریایی نرمال برای یک فاصله زمانی معین در انتهای ائوسن قطع می شود و پیشروی مجدد دریا در میوسن رخ داده است. عملکرد و تاثیرات فازهای کوهزایی آلپی پایانی، به ویژه فاز کوهزایی پیرنه در حوضه رسوبی زاگرس، به شکل های مختلف باعث عدم رسوب گذاری و یا حذف رسوبات می شود، به طوری که در این مطالعه، قاعده سازند آسماری با یک ناپیوستگی فرسایشی بر سازند شهبازان قرار دارد. فعالیت های کوهزایی پس روی دریای اوخر ائوسن و رخنمون یافتن (ناشی از تاثیرات فاز کوهزایی پیرنه) موجب فرسایش و رخنمون تحت جوی بخش فوقانی سازند شهبازان شده است. در این مطالعه برای اولین بار، ناپیوستگی بین سازند های آسماری و شهبازان براساس شواهد پالئومیکروکارست در زاگرس شناسایی شده است. وجود آهک های قلوه ای، گسترش کارست و خاک های قرمز در این توالی، شاهدی بر وجود شرایط بارش شدید در زمان ائوسن پسین است. براساس مطالعات و شرایط تشکیل میکروکارست ، این بخش از پلتفرم عربی در زمان ائوسن پسین متاثر از فازهای کوهزایی و خشکی زایی آلپی پایانی بوده و با توجه به میزان بارش، از نظر جغرافیایی در شرایط آب و هوای گرم مرطوب قرار داشته است.

کلیدواژه ها:

شهبازان ، آسماری ، ناپیوستگی ، پیرنه ، پالئومیکروکارست ، زاگرس ، لرستان