بررسی مراحل، محاسن و محدودیت های روش ایفای نقش در فرایند یاددهی-یادگیری

ایفای نقش، به معنایی که در روش تدریس ایفای نقش به کار می رود، به مهارتهای خاص هنری مثل بازیگری در تئاتر و سینما نیازی ندارد، بلکه معلم بنا به موقعیت، هدف و موضوع مورد نظر، به عنوان یک روش از آن استفاده می کند. تا موجب تکوین شخصیت فردی و اجتماعی فراگیران گردد. اگر دانش آموزان مهارتهای زندگی کردن را کسب کنند، در تمام شئون زندگی با موفقیت بیشتری زندگی می کنند. تحقیق حاضر به روش توصیفی – تحلیلی و با بررسی منابع کتابخانه ای به بررسی مراحل، محاسن و محدودیت های روش ایفای نقش در فرایند یاددهی-یادگیری پرداخته است. الف) محاسن روش ایفای نقش: روش ایفای نقش، شاگردان را برمی انگیزد که با شور و شوق و هیجان، جریان نمایش را دنبال کنند. فراگیرانی که مشاهده کننده هستند در احساس ایفاگران نقش سهیم می شوند و خود را در صحنه نمایش احساس می کنند این ارتباط عاطفی در یادگیری و القای احساسات تاثیر فراوان دارد. با این روش، می توان زمینه بحث گروهی را فراهم کرد. این روش برای رفع کمرویی شاگردان خجالتی روش مفیدی است به همین دلیل معلم باید افراد کمرو را به شرکت در نمایش به ویژه ایفای نقش تشویق کند. ب) محدودیت های روش ایفای نقش: روش ایفای نقش برای تحقق هدف های پیچیده آموزشی مناسب نیست. زیرا پرداختن به مسائل مشکل به تدارکات زیاد و تخصص هنری نیاز دارد بنابراین از این روش می توان برای رسیدن به هدف های آسان و کلی استفاده کرد. این روش به دلیل اینکه در ظاهر جنبه نمایشی و هنری دارد یک روش آموزشی جدی تلقی نمی شود. روش ایفای نقش به اجرای درست، صرف وقت کافی و تهیه تدارکات نیاز دارد و اجرای آن وقت گیر است

کلیدواژه ها:

روش ایفای نقش ، فرآیند یاددهی-یادگیری ، دانش آموزان ، مدرسه.