نقش خودپنداره بر کیفیت زندگی و مهارت های اجتماعی دانشجویان افغانستانی دانشگاه بیرجند

خودپنداره یکی از مفاهیم کلیدی در روان شناسی محسوب می شود و مجموعه ای از باورهای مثبت یا منفی است که شخص نسبت به خود دارد. با توجه به نگرانی ها و دغدغه های یک تبعه ی خارجی در حال تحصیل در ایران، مطالعه و بررسی خودپنداره ی شکل گرفته دارای اهمیت به نظر می آید؛ براین اساس هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ی بین خودپنداره با دو متغیر کیفیت زندگی و مهارت های اجتماعی دانشجویان افغانستانی دانشگاه بیرجند است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی،  روش آن توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه ی مورد بررسی شامل دانشجویان افغانستانی مشغول به تحصیل در دانشگاه بیرجند به تعداد۴۷۰ نفر بوده است که از این تعداد ۲۱۲ دانشجو به روش دردسترس انتخاب شدند. داده های پژوهش به کمک آزمون خودپنداره ی تنسی با ضریب پایایی ۹۲/۰، پرسش نامه ی کیفیت زندگی ۲۶ آیتمی (WHOQOL-BREF) با ضریب پایایی ۸۲/۰ و پرسش نامه ی مهارت های اجتماعی ایندربیتزن و فوستر با ضریب پایایی ۸۴/۰ گردآوری و با آزمون رگرسیون چندمتغیری تحلیل شدند. یافته ها نشان می دهد خودپنداره با مجموعه مولفه های کیفیت زندگی در سطح ۰۵/۰P< و با مجموعه مولفه های مهارت های اجتماعی در سطح ۰۵/۰P< رابطه ی معناداری دارد. همچنین خودپنداره به صورت هم زمان با مولفه های دو متغیر کیفیت زندگی و مهارت های اجتماعی رابطه ی معناداری در سطح ۰۵/۰P< دارد. پس می توان، با بهبود کیفیت زندگی و افزایش مهارت های اجتماعی این گروه از دانشجویان، خودپنداره ی آنان را تحت تاثیر قرار داد. پیشنهاد می شود پژوهشگران علاقه مند به بررسی خودپنداره و عوامل موثر بر آن در میان دانشجویان افغانستانی به روش عمیق تر کیفی بپردازند.

کلیدواژه ها:

دانشجویان افغانستانی ، خودپنداره ، کیفیت زندگی ، مهارت های اجتماعی