مروری بر تاثیر روش های فعال تدریس بر اشتیاق یادگیری در دانش آموزان

این مقاله مروری به بررسی عمیق و تحلیلی تاثیر روش های فعال تدریس بر ابعاد مختلف اشتیاق یادگیری (Learning Engagement) در دانش آموزان می پردازد. در دوران معاصر که نیاز به یادگیرندگانی فعال، متفکر و مادام العمر بیش از پیش احساس می شود، روش های سنتی و منفعل تدریس که عمدتا بر انتقال یک سویه اطلاعات متمرکز هستند، در ایجاد و حفظ اشتیاق یادگیری دانش آموزان با کاستی های جدی روبرو هستند. در مقابل، روش های فعال تدریس با تاکید بر درگیر کردن همه جانبه دانش آموز در فرآیند یادگیری – از نظر رفتاری، عاطفی و شناختی – به عنوان راهکاری موثر برای غلبه بر این کاستی ها مطرح می شوند. این مقاله با استناد به مبانی نظری یادگیری و انگیزش و با استفاده تطبیقی از ادبیات پژوهشی مرتبط، ابتدا به تعریف و تبیین مفاهیم کلیدی «تدریس فعال» و «اشتیاق یادگیری» با ابعاد سه گانه آن می پردازد. سپس، ضمن بررسی مبانی نظری این ارتباط، به واکاوی راهبردهای عملی کلیدی تدریس فعال، از جمله راهبردهای مبتنی بر گفتگو و تعامل، همکاری و یادگیری گروهی، کاوش و حل مسئله، و فعالیت های نیازمند تولید و حرکت، می پردازد. در هر بخش، تلاش می شود تا سازوکارهایی که از طریق آن ها این روش ها به تقویت ابعاد مختلف اشتیاق یادگیری کمک می کنند، تشریح گردد. یافته های نظری و شواهد کلی نشان می دهند که تدریس فعال با فراهم آوردن تجارب یادگیری معنادار، افزایش حس خودمختاری و شایستگی، تقویت ارتباطات اجتماعی مثبت و تحریک فرآیندهای شناختی سطح بالا، به طور قابل توجهی اشتیاق یادگیری دانش آموزان را در تمامی ابعاد آن ارتقا می بخشد. در نهایت، بر ضرورت تغییر نگرش پداگوژیک از آموزش منفعل به تدریس فعال و نقش حیاتی معلمان در این گذار تاکید می شود.

کلیدواژه ها:

تدریس فعال ، اشتیاق یادگیری ، مشارکت دانش آموزان ، یادگیری عمیق ، روش های تدریس.