نقش دولت و سازمان های مردمی در کاهش محرومیت تحصیلی

محرومیت تحصیلی یکی از مسائل جدی و پیچیده نظام های آموزشی در بسیاری از کشورها، به ویژه در جوامع در حال توسعه به شمار می رود. این پدیده تحت تاثیر عوامل متعددی از جمله فقر اقتصادی، نبود زیرساخت های مناسب آموزشی، کمبود معلم های مجرب، تبعیض های جنسیتی، فرهنگی و جغرافیایی و نیز نبود برنامه های حمایتی موثر رخ می دهد. دولت ها به عنوان نهادهای اصلی مسئول در سیاست گذاری های کلان آموزشی، نقش بی بدیلی در کاهش این نوع محرومیت ها دارند. از سوی دیگر، سازمان های مردم نهاد (NGOها) نیز با رویکردی از پایین به بالا، توانسته اند به صورت تکمیلی و گاه پیش برنده، در این حوزه تاثیرگذار باشند. هدف این مقاله بررسی نقش دولت و سازمان های مردمی در کاهش محرومیت تحصیلی است؛ به این معنا که چگونه این دو نهاد می توانند با همکاری یا به صورت مستقل، موانع موجود در برابر دسترسی برابر به آموزش را رفع نمایند. از سوی دیگر، مقاله حاضر با تکیه بر منابع فارسی و تحلیل نمونه های بومی، به واکاوی روش ها، عملکردها، چالش ها و فرصت های همکاری میان دولت و نهادهای مردمی در این زمینه می پردازد.

کلیدواژه ها:

محرومیت تحصیلی ، آموزش ، دولت ، سازمان های مردم نهاد ، عدالت آموزشی ، سیاست گذاری ، فقر آموزشی ، توسعه انسانی ، نابرابری ، توانمندسازی