بررسی نقش الگوهای تدریس تعاملی در تقویت مشارکت فعال دانش آموزان

در دهه های اخیر، با گسترش فناوری های نوین و تحول در فضای آموزشی، روش های تدریس سنتی جای خود را به الگوهای تعاملی و فناورمحور داده اند. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر روش های نوین تدریس تعاملی بر افزایش مشارکت دانش آموزان انجام شده و تلاش دارد نقش ابزارهایی نظیر تخته های هوشمند، نرم افزارهای آموزشی، یادگیری معکوس، پروژه محور، بازی محور و فناوری های نوظهوری همچون واقعیت افزوده و مجازی را در بهبود تعاملات کلاسی و یادگیری عمیق تر بررسی کند. یافته ها نشان می دهند که این رویکردها نه تنها موجب افزایش انگیزه و مشارکت دانش آموزان می شوند، بلکه مهارت های تحلیلی، اجتماعی و خلاقیت آن ها را نیز تقویت می کنند.با این حال، استقرار این شیوه های نوین در نظام آموزشی با چالش هایی همچون کمبود زیرساخت های مناسب، نیاز به آموزش معلمان، محدودیت های مالی، مقاومت در برابر تغییر و ملاحظات امنیتی همراه است. این تحقیق با تحلیل این موانع، راهکارهایی برای غلبه بر آن ها ارائه می دهد که شامل سرمایه گذاری هدفمند در زیرساخت ها، توانمندسازی معلمان از طریق آموزش های حرفه ای، و ایجاد سیاست های حمایتی منعطف و پایدار است.در مجموع، نتایج این پژوهش می تواند به عنوان راهنمایی کاربردی برای ارتقای کیفیت تدریس و یادگیری در مدارس مورد استفاده معلمان، برنامه ریزان آموزشی و تصمیم گیرندگان نظام تعلیم و تربیت قرار گیرد.