تاثیر برنامه های آموزشی مبتنی بر بازی در تقویت مهارت های اجتماعی دانش آموزان کم رو در دوره ابتدایی

دوره ابتدایی به عنوان یکی از حساس ترین مراحل رشد، نقشی بنیادین در شکل گیری مهارت های اجتماعی کودکان ایفا می کند. کم رویی، که با اضطراب و بازداری در تعاملات اجتماعی مشخص می شود، می تواند در این دوره مانعی جدی برای کسب تجارب اجتماعی مثبت و یادگیری مهارت های ضروری بین فردی باشد. دانش آموزان کم رو در دوره ابتدایی اغلب در شروع و حفظ تعامل با همسالان، مشارکت در فعالیت های گروهی و ابراز وجود با مشکل مواجه هستند که این امر می تواند منجر به انزوای اجتماعی و تاثیر منفی بر سازگاری کلی آن ها با محیط مدرسه شود. مهارت های اجتماعی، شامل توانایی هایی چون همکاری، نوبت گیری، همدلی و حل مسئله، برای برقراری روابط سالم و موفقیت در محیط آموزشی ضروری هستند، اما دانش آموزان کم رو به دلیل اجتناب از موقعیت های اجتماعی، فرصت کمتری برای تمرین و تقویت این مهارت ها دارند. در این میان، رویکردهای آموزشی نوآورانه و جذاب برای این گروه سنی اهمیت ویژه ای پیدا می کند. آموزش مبتنی بر بازی، با بهره گیری از ویژگی های ذاتی بازی مانند سرگرمی، انگیزش، چالش و بازخورد فوری، به عنوان یک راهبرد بالقوه موثر برای آموزش و تقویت مهارت های اجتماعی در کودکان، به ویژه دانش آموزان کم رو، مطرح شده است. انتظار می رود بازی ها با ایجاد فضایی امن، کم استرس و لذت بخش، زمینه را برای تمرین داوطلبانه مهارت های اجتماعی فراهم کرده و به کاهش اضطراب اجتماعی و افزایش تعاملات مثبت در دانش آموزان کم رو کمک کنند. هدف این مقاله مروری، بررسی نظری و تحلیل پتانسیل برنامه های آموزشی مبتنی بر بازی در تقویت مهارت های اجتماعی دانش آموزان کم رو در دوره ابتدایی است. این بررسی با تکیه بر مبانی نظری یادگیری مبتنی بر بازی و شناخت ویژگی های کودکان کم رو و نیازهای مهارتی آن ها در این دوره، به تحلیل چگونگی اثربخشی این رویکرد می پردازد. نتایج این بررسی می تواند چشم اندازهای جدیدی را برای طراحی مداخلات جذاب و کارآمد در جهت ارتقای شایستگی اجتماعی این گروه از دانش آموزان ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر بازی ، مهارت های اجتماعی ، کم رویی ، دانش آموزان ابتدایی ، دوره ابتدایی