جایگاه اصل حسن نیت در دعاوی پناهندگی

زمینه و هدف : حقوق بین الملل به کسانی که «ترس موجهی» از آزار و تعقیب در کشور خود دارند، اجازه داده به کشورهای دیگر پناهنده شوند، اما تکلیفی برای پذیرش پناهندگی توسط دولت ها ایجاد نکرده است. این شرط که پناهجو باید درخارج از کشور خود به سر برد تا پناهنده محسوب شود، بدین معنا نیست که وی لزوما باید آن کشور را به صورت قانونی یا حتی به علت ترس موجه ترک کرده باشد. افراد می توانند مدتی پس از به سر بردن درکشور خارجی، به علت فعالیت ها و اقداماتی که در کشور میزبان به عمل آورده اند، خواستار پناهندگی شوند. جایگاه اصل حسن نیت در این فروض کجاست؟ روش : تحقیق حاضر به صورت توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و با بهره گیری از استدلال منطقی حقوقی برای استنتاج انجام شده است. یافته ها: اثبات جنبه عینی «ترس موجه» بر عهده پناهجو است و به طور کلی، تقابل حاکمیت محوری حقوق بین الملل سنتی و رویکردهای حقوق بشری در تمام فرآیند پناهندگی نیز قابل مشاهده است و برخی هنجارها نظیر راهنمایی پناهجو به کشور ثالث با ارائه فرصت برای کسب اجازه ورود دولت ثالث، قدری از شدت رویکرد سنتی می کاهد. نتیجه گیری : رویه قضایی کشور های پناهنده پذیر نمایان می کند با بهره گیری از رویکرد "اصل حسن نیت شرط اعتبار دعاوی پناهندگی" امکان موفقیت دعاوی پناهندگی به حد زیادی کاهش خواهد یافت در صورتی که اثبات شود این فعالیت ها و اقدامات عامدانه و به منظور تحت تاثیر قرار دادن جریان رسیدگی و احراز وضعیت پناهندگی صورت گرفته اند.

کلیدواژه ها:

اصول بنیادین ، اصل حسن نیت ، پناهنده در محل ، حقوق پناهندگی ، عناصر پناهندگی