بررسی حق آزادی جابجائی (رفت و آمد) کمیسیون ۹۹۹۱ حقوق بشر

حق آزادی جابجایی (Freedom of Movement) یکی از اصول بنیادین حقوق بشر است که در اسناد بین المللی مختلف به رسمیت شناخته شده است. این حق نه تنها شامل آزادی رفت وآمد در داخل مرزهای یک کشور است، بلکه شامل حق خروج از کشور، بازگشت به کشور و انتخاب محل اقامت نیز می شود. کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل در سال ۹۹۹۱ به بررسی و تقویت مفاهیم مرتبط با این حق پرداخت و تلاش کرد چارچوبی قانونی برای حمایت و اجرای آن در سطح بین المللی ارائه دهد. این پژوهش به بررسی مصوبات و اسناد ارائه شده در کمیسیون ۹۹۹۱ حقوق بشر می پردازد و چالش ها، محدودیت ها و توصیه های این نهاد در زمینه آزادی جابجایی افراد را تحلیل می کند. یکی از نکات کلیدی این بررسی، رابطه بین آزادی جابجایی و سایر حقوق بنیادین بشر، مانند حق تابعیت، حق پناهندگی و حق امنیت شخصی است. همچنین، در این نشست ها به چالش های سیاسی و امنیتی که ممکن است موجب محدودیت این حق شوند، پرداخته شده است. بر اساس گزارش های کمیسیون ۹۹۹۱، مهمترین موانع پیش روی آزادی جابجایی شامل محدودیت های مرزی، سیاست های مهاجرتی سخت گیرانه، تبعیض نژادی، امنیت ملی و شرایط اضطراری مانند جنگ و بحران های بشردوستانه هستند. این گزارش همچنین به بررسی قوانین کشورهایی پرداخته است که با استناد به امنیت ملی، محدودیت هایی بر حق رفت وآمد افراد تحمیل می کنند و در برخی موارد، این محدودیت ها منجر به نقض گسترده حقوق بشر شده اند. کمیسیون ۹۹۹۱ در بررسی های خود تاکید داشت که حق آزادی جابجایی باید در توازن با سایر ملاحظات، مانند امنیت عمومی و حفظ نظم اجتماعی، مورد توجه قرار گیرد. این امر منجر به بحث هایی درباره حدود مشروع این حق و معیارهای بین المللی برای تعیین استثنائات قانونی شد. علاوه بر این، بر اساس اسناد ارائه شده در این کمیسیون، برخی کشورها از قوانین مهاجرتی به عنوان ابزاری برای تبعیض علیه گروه های خاص استفاده کرده اند، که این مسئله با اصول حقوق بشر در تضاد است.

کلیدواژه ها:

آزادی جابجایی ، حقوق بشر ، کمیسیون ۹۹۹۱ حقوق بشر ، قوانین مهاجرتی ، امنیت ملی ، پناهندگان ، حقوق بین الملل ، تابعیت