روشها و وابسته های خودانتقادی از دیدگاه قرآن و حدیث؛ تحلیل تطبیقی با رویکردهای روان شناختی

این مقاله به بررسی مفهوم خودانتقادی از دیدگاه اسلام و مقایسه آن با رویکردهای روانشناختی می پردازد. خودانتقادی در اسلام به عنوان ابزاری برای تزکیه نفس و تقرب به خداوند مطرح شده و روشهایی مانند محاسبه اعمال، معاتبه نفس و تادیب نفس برای تحقق آن پیشنهاد شده است. این پژوهش با روش تحلیلی-تطبیقی و با استفاده از منابع اسلامی و روانشناختی، به بررسی این روش ها و وابسته های خودانتقادی مانند حق الله و حق الناس می پردازد. نتایج نشان می دهد که خودانتقادی در اسلام نه تنها به عنوان یک فرایند اصلاحی، بلکه به عنوان راهی برای رشد معنوی و اخلاقی مطرح شده است. از سوی دیگر، رویکردهای روان شناختی نیز بر اهمیت خودانتقادی سالم در رشد شخصیت و سلامت روان تاکید دارند. این مقاله با ارائه تحلیل تطبیقی بین دیدگاه اسلامی و روانشناختی، به درک عمیقتری از نقش خودانتقادی در رشد فردی و معنوی کمک می کند.

کلیدواژه ها:

خودانتقادی ، تزکیه نفس ، محاسبه اعمال ، روانشناختی ، رشد شخصیتی