تحلیل مدل رفتاری PM۴Sand با مقایسه روش های ژئوتکنیکی برای پایدارسازی دیوارهای ساحلی سپری در خاک روانگرا

گستره وسیع سواحل ایران متاثر از گسل های متعددی بوده و پتانسیل لرزه خیزی بالایی دارند. اکثر زمین های ساحلی متشکل از خاک های بسیار سست با خطر وقوع روانگرایی می باشند. در پژوهش حاضر رفتار لرزه ای اسکله سپری مهارشده ای که بدون توجه به خطر روانگرایی، بخش مدفون آن در لایه سست روانگرا قرارگرفته است به صورت عددی با استفاده از نرم افزار PLAXIS و مدل رفتاری PM۴Sand تحلیل شده است. خاک جلوی ریشه سپر (سمت دریا) به علت پایین بودن تراز تنش موثر قائم اولیه، مستعدترین ناحیه برای وقوع روانگرایی است. وجود لایه سست روانگرا در اطراف ریشه سپر، به علت روانگرا شدن خاک جلوی ریشه و فشار جانبی خاک پشت سپر، به گسیختگی بخش مدفون منجر می شود. خاک-سیمان ازجمله روش-های بهسازی خاک های سست ساحلی است که باعث افزایش چسبندگی و کاهش پتانسیل روانگرایی خاک های سست اشباع می شود. بهسازی خاک اطراف ریشه سپر در سمت دریا به روش خاک-سیمان باعث کاهش زیاد نسبت اضافه فشار آب حفره ای، تغییر مکان و لنگر خمشی سپر می شود. مقایسه صورت گرفته با تحقیقات متناظر گذشته نشان می دهد که بهسازی به روش خاک-سیمان با صرف زمان و حجم عملیات اجرایی کمتر نسبت به روش تراکم، عملکرد بهتری در پایدارسازی اسکله های سپری مهارشده متاثر از لایه سست روانگرا دارد.

کلیدواژه ها:

اسکله سپری مهارشده ، پایداری لرزه ای ، تحلیل عددی ، روانگرایی ، روش بهسازی خاک سیمان