تبیین شادکامی زنان متاهل شهر مشهد بر اساس خود شفقت ورزی و تعارضات زناشویی با نقش واسطه ای خود کارآمدی

شادکامی و بهزیستی در زندگی فردی و وجود رضایت در زندگی زناشویی از اهمیت زیادی برخوردار است. لذا پژوهش حاضر با هدف تبیین شادکامی زنان متاهل شهر مشهد بر اساس خود شفقت ورزی و تعارضات زناشویی با نقش واسطه ای خودکارآمدی انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی – همبستگی مبتنی بر مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری کلیه زنان متاهل شهر مشهد در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ می باشند که ۴۱۱ نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها، پرسشنامه های شادکامی آکسفورد آرگایل (۲۰۰۱)، خود شفقت ورزی نف (۲۰۰۳)، تعارضات زناشویی براتی و ثنایی (۱۳۷۵)، خودکارآمدی شرر و همکاران (۱۹۸۲) استفاده شد. جهت تحلیل داده ها از مدلسازی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد که متغیرهای خود شفقت ورزی، تعارضات زناشویی و خودکارآمدی با شادکامی زنان متاهل رابطه معناداری دارند. در رابطه بین خود شفقت ورزی با شادکامی، مقدار آماره t به صورت مستقیم ۱۵/۶ و غیرمستقیم ۷۴۶/۸ بود. رابطه بین تعارض زناشویی با شادکامی مقدار آماره t به صورت مستقیم ۷۹۸/۴ و غیرمستقیم ۸۰۳/۲ است. رابطه بین خود شفقت ورزی و تعارض زناشویی با شادکامی مقدار آماره t به صورت غیرمستقیم برابر ۷۲۴/۵ به دست آمد (۰۵/۰≥p). در نهایت نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که خودکارآمدی زنان متاهل نقش واسطه ای در پیش بینی شادکامی بر اساس خود شفقت ورزی و تعارضات زناشویی دارد. با توجه به اهمیت شادکامی در رضایت زناشویی بسترسازی برای ایجاد خود شفقت ورزی، خودکارآمدی در جهت افزایش شادکامی زنان متاهل شهر مشهد از الزاماتی است که مسئولان و برنامه ریزان باید به آن اهتمام بورزند.

کلیدواژه ها:

تعارضات زناشویی ، خودکارآمدی ، زنان متاهل ، شادکامی ، خود شفقت ورزی