نقش ناظرین شهرداریها در مدیریت پروژه های عمرانی در شرایط بحرانی

فرسودگی واقعیتی است که تاکنون بیشتر شهرهای با سابقه و تاریخی ایران تحت تاثیر آن قرار گرفته اند. آنچه مسلم است، در اینگونه شهرها این مسئله، رشد بافت شهری را مختل کرده و آن را به پیرامون سوق می دهد. امروزه با رشد روزافزون شهرنشینی، مشکلات شهری بیش از هر زمان دیگری دامنگیر شهرهای کشور گردیده است، این مشکلات با تاثیر گذاری بر تمامی جنبه های شهرنشینی، روابط منطقی زندگی شهرنشینی را نابسامان نموده است و کیفیت کلی و قابلیت زندگی در آن ها را به شدت کاهش داده و زمینه ناپایداری در آن ها را فراهم کرده است(عربشاهی، ۱۳۸۲: ۲۸). گسترش فضایی بی رویه و بدون برنامه شهرهای بزرگ و متوسط کشور در چند دهه گذشته، باعث شکل گیری بافت های جدید شهری در مجاورت شهرها و جابجایی ساکنان و کاربریهای شهری به نواحی جدید گردیده است. در نتیجه این جابجایی، به تدریج بافت های قدیمی شهرها کارکرد و حیات اجتماعی- اقتصادی خود را از دست داده اند و این بافت ها با از دست دادن حیات شهری خود، به سمت رکود و فرسودگی گرایش پیدا کرده اند. لذا همانطور که مدیریت مشارکت گرا برای محیط های سازمانی پیشنهاد می شود در مدیریت پروژه ها و طرح های شهری نیز قابل استفاده خواهد بود. از جمله این طرح ها می توان به طرح های نوسازی، بهسازی، بازآفرینی شهری در راستای مدیریت بحران اشاره نمود که ایده نوسازی محله محور با عنایت به چنین دیدگاهی قابل تعمیم است. لیکن تحقق این برنامه به دلیل سرمایه گذاری هنگفت مورد نیاز آن، با توجه به سطح گسترده بافت های فرسوده جز، مشارکت مردم و بخش غیر دولتی امکان پذیر نیست.

کلیدواژه ها:

شهرنشینی ، مشکلات شهری