تاثیر روش تدریس معلم بر ایجاد خودپنداره مثبت دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی شهر تهران

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر روش تدریس معلم بر ایجاد خودپنداره مثبت در دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی شهر تهران است. خودپنداره به عنوان یکی از مولفه های اصلی رشد روانی و اجتماعی دانش آموزان، نقش بسزایی در پیشرفت تحصیلی و اجتماعی دانش آموزان دارد. تحقیقات مختلف نشان داده اند که خودپنداره مثبت می تواند بر انگیزه، عملکرد تحصیلی، رشد شخصیتی و تعاملات اجتماعی دانش آموزان تاثیرات مثبتی بگذارد. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و با بهره گیری از ابزار پرسشنامه به بررسی چگونگی تاثیر سبک های تدریس مختلف معلمان بر شکل گیری و تقویت خودپنداره مثبت در دانش آموزان می پردازد. جامعه آماری این تحقیق شامل دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی مدارس شهر تهران است که نمونه های از آنها به صورت تحلیل شده و تصادفی انتخاب شده اند. با توجه به پژوهش صورت گرفته، روش های تدریس فعال، مشارکتی و دانش آموز محور بر تقویت خودپنداره دانش آموزان موثر است. این روش ها به دانش آموزان این امکان را می دهند که خود را در فرآیند یادگیری مشارکت دهند و از آن طریق احساسات مثبتی نسبت به توانایی های خود و کشف علایق خود پیدا کنند. از سوی دیگر، روش های تدریس سنتی و معلم محور با ایجاد فاصله بین معلم و دانش آموز و محدود کردن فعالیت های مستقل دانش آموز، اثرات کمتری بر تقویت اعتماد به نفس و خودپنداره دانش آموزان دارند. بر اساس نتایج تحقیق، پیشنهاد می شود که معلمان در فرایند تدریس خود از روش های نوین و مشارکتی بهره مند شوند تا بتوانند خودپنداره مثبت دانش آموزان را تقویت کرده و موجب پیشرفت تحصیلی و اجتماعی آنها شوند. در نهایت، این تحقیق می تواند به توسعه راهکارهایی برای بهبود روش های تدریس و افزایش اثربخشی آموزشی در مقطع ابتدایی کمک کند.

کلیدواژه ها:

روش تدریس ، خودپنداره مثبت ، اعتماد به نفس ، دانش آموزان دختر